عالم ربانی شیخ حسن اصفهانی میگوید:

آسید جمال را دیدم که در آن گرمای نجف، مثل همیشه عبا به سر کشیده، به سمت وادی السلام، مجمع ارواح مؤمنان در حرکت است.

آقایی از اهل فضل هم ایشان را میبیند و با ایشان همراه میشود.
از شهر که خارج میشوند احساس میکنند در عمودی از هوای لطیف و معطر و خنک قرار گرفته اند.

مرحوم سید جمال از بین قبرها میگذشت. بر سر قبر بعضی از علما مانند مرحوم آیت الله قاضی فاتحه ای میخواند و راه میافتاد.

تا رسید به همان جای همیشگی که چهار ستونی بود و سقف کوچکی داشت. آسید جمال معمولاً آنجا مشغول ذکر و توجه میشد.

خلاصه از وادی السلام که بر میگردند باز همان هوا و بوی خوش و معطر با آنها بوده تا اینکه به شخصی برخورد میکنند.

بعداز سلام علیکی بسیار کوتاه با آن شخص احساس میکنند که دیگر از آن آب و هوای خوب و خنک و لطیف خبری نیست!

 مرحوم سیدجمال رو میکنند به همراهشان و میگویند:
آن هوای خوب و لطیف کجا رفت؟ دیدی معاشرت، چگونه آثار را از بین میبرد؟ دیدی چگونه تماسهای نامناسب، اثر خودش را میگذارد.
معاشرت و تماس با افراد،روی انسان تاثیر میگذارد،چه با خوبان و چه با بدان…

جمال عرفان، ص 83