فضل گوید از امام جعفر صادق‌علیه السلام شنیدم که می‌فرماید:
روزی خداوند به ابراهیم‌علیه السلام وحی کرد که به زودی صاحب فرزندی خواهی شد. ابراهیم‌علیه السلام بسیار خوشحال شد به سرعت به نزد ساره، همسر خود، شتافت تا این مژده مسرّت بخش را به او برساند.
وقتی ساره از بشارت الهی مطلع شد، به ابراهیم‌علیه السلام گفت: چه می‌گویی؟ من پیر شده‌ام. چه طور ممکن است که صاحب فرزندی شوم.
ابراهیم‌علیه السلام سخت به فکر فرو رفت.

حق تعالی دوباره به او وحی کرد و فرمود: ای ابراهیم! همسرت به زودی فرزندی به دنیا خواهد آورد که اولاد او به خاطر این‌که مادرشان وعده مرا انکار کرد، چهارصد سال گرفتار عذاب خواهند شد!
[فرزندان ساره یعنی بنی اسراییل، سال‌ها [به همین جهت ]گرفتار عذاب [و ستم فرعونیان بودند. تا این‌که روزی از طولانی شدن مدّت عذاب به تنگ آمده و چهل شبانه روز تمام به درگاه الهی گریه و زاری نمودند.
در این هنگام، خداوند متعال موسی و هارون‌علیهما السلام را مبعوث نمود تا آن‌ها را از دست فرعونیان نجات دهند، و صد و هفتاد سال زودتر از موعد مقرر گرفتاری آنها را بردارند.
آنگاه امام جعفر صادق‌علیه السلام فرمود: شما نیز اگر برای تعجیل در فرج قائم ماعلیه السلام گریه و زاری کنید، خداوند فرج ما را نزدیک خواهد نمود. و الاّ باید تا آخرین روز موعد ظهور او در انتظار به سر برید!

منابع:

تفسیر عیاشی،ج۲،ص۱۶۳.
بحارالانوار،ج۵۲،ص۱۳۱ و ۱۳۲.