آن‎هایی که عاقل‎اند هم لذت‎ جسمانی می‎برند و هم لذت روحانی.
اگر کسی عاقل باشد هر دو لذت را از فصل بهار می‎برد اما اگر کسی غافل باشد فقط لذت ظاهری می‎برد.

جوانی که از همه‎جا غافل است و فقط به این فکر است که نوروز را خوش باشد، یک لذت گیاهی دارد یعنی خوب غذا می‎خورد، خوب می‎گوید، خوب می‎خندد، خوب جامه در بر می‎کند، می‎خرامد و دیگر هیچ. این بهره غافلان است اما اهل‎بیت (ع) ما را به حقیقت عالم آگاهی می‎دهند.

در روایات آمده: «إذا رأیتم الربیع فاذکروا النشور»
وقتی بهار آمد، به یاد معاد باشید.
شما عاقلانه زندگی کنید نه غافلانه. از هوای لطیف لذت ببرید، از سبزی و از آب و از هوا و محیط سالم لذت ببرید اما از این رسیدن بهار به یاد معاد نیز باشید.

با دیدن بهار و زنده‌ شدن گیاهان درمی‌یابیم که مرگ پوسیدن نیست، بلکه زنده شدنی دیگر است، اگر کسی مرگ را پوسیدن بداند، تمام حیات را تا گور خلاصه می‎بیند، بنابراین می‎گوید هر اندازه ممکن است در این‎جا بهره ببریم.

اما مرگ پوسیدن نیست، بلکه از پوست به در آمدن است؛ مرگ نابودی نیست، هجرت است؛
در روایات نورانی اهل‎بیت (ع) آمده است:

«إنما تنتقلون من دار الی دار» بدرستیکه با مرگ از خانه‌ای به خانه‌ای دیگر منتقل می‌شوید.
اگر برای ما روشن شد که مرگ از پوست به در آمدن است نه پوسیدن، خواهیم دانست که باید چیزی را تهیه کنیم که آن‎جا کارایی داشته باشد.

تلخیص بیانات حضرت آیت الله جوادی آملی