آن روز به مسجد نرسيده بود.براي نما زبه خا نه آمد ورفت توي اتاقش. داشتم يواشكي نما ز خواندنش را تما شا مي كردم حالت عجيبي داشت انگا ر خدا در مقابلش ايستاده بود. طوري حمد وسوره مي خواند مثل اينكه خدا را مي بيند ذكر ها را دقيق وشمرده ادا مي كرد .بعد ها در مورد نحوه نما ز خواندنش ازش پرسيدم گفت :اشكال كار ما اينه كه براي همه وقت مي ذاريم جز براي خدا!نمازمون رو سريع مي خونيم و فكر مي كنيم زرنگي كرديم اما يادمون مي ره اوني كه به وقت ها بركت مي ده فقط خود خداست.

(نو جواني شهيد عليرضا كريمي)