مرحوم محمد شوشترى، در عالم خواب به دوست عالم خود مى گوید: وقتى من از دنیا رفتم، ملك الموت روح مرا با كمال مهربانى به سوى خاندان عصمت و طهارت برد.

در همان لحظات اول متوجه شدم كه در روحم از نظر كمالات ناقص است و هنوز بعضى از صفات رذیله و پست در من وجود دارد و نباید به خود اجازه دهم با داشتن آن صفات در میان نیكان باشم.

مى گوید: حال من مانند كسى بود كه با لباس چركین و دست و صورت كثیف و آلوده به مجلس بزرگان وارد شود و بخواهم با آن ها مجالست كند.

به مجرد آن كه در خود احساس شرمندگى كردم، یكى از اولیاء خدا، نظافت و تزكیه روح مرا به عهده گرفت و از آن روز، مانند یك شاگردى كه به مدرسه مى رود، پیش او مشغول تحصیل كمالات روحى شدم.

بنا شد اول خودم را از بعضى صفات رذیله با راهنمایى آن ولى خدا پاك كنم و سپس اعتقاداتم را تكمیل نمایم و خود را به كمالات روحى برسانم تا لیاقت معاشرت با ائمه اطهار را پیدا كنم.

در این بین گفت: اى كاش! این كارها را در دنیا انجام داده بودم كه دیگر این جا معطل نمى شدم؛ زیرا انسان تا لذت مجالست با خاندان عصمت را نچشد. نمى تواند بفهمد كه چقدر معاشرت با آن ها ارزش دارد.وقتى لذت معاشرت با ایشان را احساس كرد،

به او مى گویند: باید مدت ها از ما، دور باشى تا خودت را تمیز و اصلاح نمایى، آن وقت ناراحتى فراق از آنان عذابى بس دردناك است…

آن دوست مى گوید: این جا آقاى محمد شوشترى شروع به گریه كرد و گفت: بنابر این به شما توصیه مى كنم هر چه زودتر نفس خود را تزكیه كنید و خود را به كمالات روحى برسانید تا این جا راحت باشید…

انسان از مرگ تا برزخ ،نعمت اله صالحى حاجى آبادى