امیرالمؤمنین (علیه السلام) با فردی که در جمع به ایشان هتاکی کرد چه برخوردی کردند؟

امیرالمؤمنین(علیه السلام) بر منبر بود. به مردم فرمود: قبل از اینکه مرا در میان خود درنیابید هرچه سؤال دارید از من بپرسید و هرچه بپرسید من جواب می‌دهم.

یک وقت دیدند شخصی که قیافه‌اش نشان می‌داد از عرب‌های یهودی است، از گوشه مجلس بلند شد، شروع کرد با خشونت صحبت کردن: ای آدم پر مدّعا که چیزی را که نمی‌دانی ادعا می‌کنی! این حرف‌ها چیست که از همه جا از من بپرسید؟! آیا واقعاً تو می‌توانی هرچه از تو بپرسند جواب بدهی؟! شروع کرد به هتّاکی کردن نسبت به حضرت علی (علیه السلام)با اینکه خلیفه است.

مثل اینکه او می‌دانست که حضرت علی (علیه السلام) چه روشی دارد و کسی نیست که اگر کسی به او فحش هم بدهد فوراً بگوید گردنش را بزنید. چون جسارت کرد، اصحاب یک ‌مرتبه از جا حرکت کردند و می‌خواستند به او حمله کنند. فوراً حضرت علی (علیه السلام) جلوشان را گرفت.

فرمود: با فشار، حجج الهی را نمی‌شود اقامه کرد. حرفی زده و به من گفته؛ سؤالی دارد بگذارید بیاید پیش من سؤالش را بکند. اگر جواب دادم خودش از عملش پشیمان می‌شود.

شدیداً جلوی آنها را گرفت. «گم شو»، «کتکش بزنید»، «پدرت را درمی‌آوریم»، «این فضولی‌ها یعنی چه» حجج الهی اقامه نمی‌شود. اگر می‌خواهید حجت الهی را اقامه کنید راهش این نیست، راهش «نرمش» و «ملایمت» است، چون سروکار با دل است، سروکار با فکر است، سروکار با روح است.

 استاد شهید مطهری، سیری در سیرۀ نبوی، ص۱۹۶