روزه آن است که انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چیزهایى که روزه را باطل مى‏کند خوددارى نماید.
 بنابر این شخص روزه دار باید روزه اش را بعد از رسیدن وقت مغرب افطار نماید؛ از این رو اگر به عنوان مثال گفته می شود ساعت 20.45 دقیقه و 42 ثانیه وقت اذان مغرب است، معنایش این است که بعد از این وقت، روزه دار می تواند افطار نماید، خواه اذان گفته شود یا نشود و خواه آن اذان طولانی باشد یا وقت زیادی نگیرد،
پس میزان در افطار کردن، داخل شدن وقت مغرب است که روزه دار باید نسبت به آن اطمینان پیدا کند نه گفتن اذان و تمام شدن آن.

توضیح المسائل (محشى - امام خمینی)، ج ‏1، ص 880
 
آیه الله خامنه ای: “اگر اطمینان حاصل شود که اذان از هنگام داخل شدن وقت شروع شده، صبر کردن تا پایان اذان لازم نیست.”