آیت الله سید محمد ضیاء آبادی (حفظه الله) می فرمایند:

 این هم بیماری دیگری است که اکثر ما
مبتلا به آن هستیم و خود توجه نداریم.

 ما عادت به نمردن کرده ایم! 

همیشه خود را زنده دیده ایم. فکر دائم بر اینکه هنوز هستم، آدمی را از فکر آخرت باز می دارد.
 پس باور کنیم که این دو بیماری اکثر ما را از پا در آورده است.
اتباع الهوی خدا را از یاد ما برده است و بلندی آرزو آخرت را!
 محور فکر ما شده دنیا و زندگی دنیا!

آنگاه مردمی که نه خوف از خدا دارند و نه بیم از آخرت؛ توقع دارند که دنیا طلب نباشند و دست به ارتکاب گناه نیالایند!