اين كمال و اوج بدبختى است كه انسان از صبح تا شام فعاليت كند، گرما و سرما بچشد، از جان و بدن مايه بگذارد، ثروت و مالى فراهم نمايد، و بخشى از آن را از خود جدا كرده به اقوام و مردم مستحق بدهد، تا ميان او و بهشت پلى برقرار شود، كه با خيالى آسوده و راحت در آينده از آن پل عبور كند و خود را به بهشت عنبر سرشت برساند،…

ولــــى با كلنگ منت گذارى و آزردن قلب مردم، و ريا و خودنمائى جهت تعريف كردن مردم از خود آن پل را خراب نموده و منهدم و نابود كند

و ميان خود و بهشت مانع ايجاد نمايد و به بيشه تاريك محروميت از فيوضات حق درآيد.

استاد انصاریان