در روز عاشورا، در گیر و دار جنگ، ابوثمامه صائدی وقتی دید وقت نماز ظهر فرا رسیده، نزد امام حسین(ع) رفت و به او عرض کرد :
یا اباعبدالله(ع)، جانم به فدایت!
سپاه دشمن به تو نزدیک شده و به خدا سوگند من باید پیش از تو کشته شوم. اما دوست دارم قبل از اینکه خداوند را ملاقات کنم، نمازی را که اکنون وقتش رسیده، با تو خوانده باشم.

امام حسین(ع) سر به سوی آسمان بلند کرد و فرمود :
نماز را به یادم آوردی، خداوند تو را از نماز گزاران و ذاکران قرار دهد. آری، وقت نماز است.
آن‌گاه فرمود :
به دشمن بگویید مهلتی بدهد تا ما نماز بگزاریم.

زهیر بن قین و سعید بن عبدالله پیشاپیش امام(ع) ایستادند و امام با نیمی از اصحاب نماز خوف به‌جا آوردند؛

در طول نماز، سپاه دشمن آن قدر نیزه به سوی آنان پرتاب کرد که به محض پایان نماز، سعید بن عبدالله بر زمین افتاد و به شهادت رسید.

الارشاد شیخ مفید،جلد ۲
البداية و النهاية دمشقی، جلد ۸