اگر بي نياز گردد مست و مغرور شود و اگر تهيدست گردد، مايوس و سست شود.
 چون كار كند در آن كوتاهي ورزد
 و چون چيزي خواهد زياده روي نمايد
 چون در برابر شهوت قرار گيرد گناه را برگزيده، توبه را به تاخير اندازد
و چون رنجي به او رسد از راه ملت اسلام دوري گزيند.
 عبرت آموزي را طرح مي كند اما خود عبرت نمي گيرد
 در پند دادن مبالغه مي كند اما خود پندپذير نمي باشد
 سخن بسيار مي گويد، اما كردار خوب او اندك است.
 براي دنياي زودگذر تلاش و رقابت دارد اما براي آخرت جاويدان آسان مي گذرد
 سود را زيان و زيان را سود مي پندارد
 از مرگ هراسناك است اما فرصت را از دست مي دهد
 گناه ديگري را بزرگ مي شمارد، اما گناهان بزرگ خود را كوچك مي پندارد
 طاعت ديگران را كوچك و طاعت خود را بزرگ مي داند
 مردم را سرزنش مي كند، اما خود را نكوهش نكرده
 با خود رياكارانه برخورد مي كند
خوشگذراني با سرمايه داران را بيشتر از ياد خدا با مستمندان دوست دارد
 به نفع خود بر زيان ديگران حكم مي كند اما هرگز به نفع ديگران، بر زيان خود حكم نخواهد كرد
 ديگران را هدايت اما خود را گمراه مي كند
 ديگران از او اطاعت مي كنند و او مخالفت مي ورزد
 حق خود را به تمام مي گيرد اما حق ديگران را به كمال نمي دهد
 از غير خدا مي ترسد اما از پروردگار خود نمي ترسد.

 

 نهج البلاغه، حکمت 150

صفحات: 1· 2