حجت الاسلام آقای سید محمد تقی حشمت الواعظین طباطبایی قمی، داستانی را از مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی (قدس سره) این چنین نقل می کنند:

یکی از علمای نجف اشرف که مدتی به قم آمده بود، برای من چنین نقل کرد:
مشکلی داشتم. به مسجد جمکران رفتم و دردِ دل خود را به محضر حضرت بقیة الله، حجة بن الحسن العسکری، امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) عرضه داشتم و از ایشان خواستم که نزد خدا شفاعت کنند تا مشکلم حل شود.
برای این منظور، چندین دفعه به مسجد جمکرن رفتم؛ ولی نتیجه ای ندیدم.
روزی هنگام نماز، دلم شکست و عرض کردم: مولا جان! آیا جایز است که در محضر شما و در منزل شما باشم و به دیگری متوسل شوم؟ شما امامِ من باشید. آیا زشت نیست که با وجود امام، حتی به علمدار کربلا، قمر بنی هاشم (علیه السلام) متوسل شوم و او را نزد خدا شفیع قرار دهم؟!
از شدت تأثر، بین خواب و بیداری قرار گرفته بودم.
ناگهان با چهره نورانی قطب عالم امکان، حضرت بقیة الله الاعظم (روحی له الفداء) مواجه شدم.
بدون تأمل به حضرتش سلام عرض کردم.
حضرت با محبت و بزرگواری جوابم را دادند و فرمودند: نه تنها زشت نیست و ناراحت نمی شوم که به علمدار کربلا متوسل شوی؛ بلکه شما را راهنمایی هم می-کنم که به حضرتش چه بگویی.
چون خواستی از حضرت ابوالفضل (علیه السلام) حاجت بخواهی، بگو: «یا ابا الغوث! ادرکنی! ای فریادرس! مرا دریاب!».

 آثار و برکات حضرت امام حسین (علیه السلام) صص 32 و 33