تاريخچه ‌‌‌﴿اَشْهَدُ أَنَّ عَلِیً وَلِیُّ اللّٰه﴾ در اذان، از کتب اهل تسنن.

 أَنَّ رَجُلاً دَخَلَ عَلَىٰ رَسُولِ اللهِ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم) وَ قَالَ؛ يَا رَسُولَ الله، إِنَّ أَبَاذَر (وَ سَلْمَانٌ) يَذْكُرُ فِي الأذَانِ بَعْدَ الشَّهَادَةِ بِالرِّسَالَةِ الشَّهَادَةَ بِالْوِلايَةِ لِعَلِىٍ (عَلَيْهِ السَّلام). قَالَ رَسِولُ اللّٰهِ ‏(صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم) كَذَلِكَ، أَوْ نَسِيتُمْ قَولِي فِي غَدِيرِ خُمٍ؟ مَنْ كُنْتُ مَولاهُ فَعَلِيٍ (عَلَيْهِ السَّلام) مَولاهُ؟

 شخصی نزد رسول الله (صلی الله عليه و آله و سلم) آمد
و گله کرد که : یا رسول الله، ابوذر (و سلمان) در اذان، بعد از شهادت به نبوت، شهادت به ولايت علی می‌دهد!

رسول الله فرمودند : عمل صحیحی ست.
مگر خطبه و کلام من را در روز غدير خم فراموش کرديد؟
هرکس که من مولای او هستم، پس علی مولای اوست؟

منبع :
السلافة في أمر الخلافة ص ۳۲