يك عربى با استاد عارف حضرت آیت الله کشمیری رحمة الله عليه ارتباط خانوادگى داشت و مريد ايشان بود. گاهى با زنش دعوا مى ‏كرد و تند مى ‏شد و چيزهاى نامربوط از زبانش صادر و به زنش مى‏ گفت.

 وقتى خدمت استاد مى ‏آمد، ايشان مى‏ فرمودند: حيف است انسان از دهانش حرف‏هاى بد صادر شود و به زنش فحش بدهد!

 چند بار كه اين قضيه تكرار شد، آن عرب فكر مى ‏كرد كه زنش مى‏ آيد منزل آقا و به خانم آقا مى‏ گويد و او به آقا مطالب را مى‏ گويد. لذا به زنش اين نكته را گفت، آن زن قسم ياد مى ‏كرد كه اصلاً اين طور نيست.

تا اين كه روزى زن و شوهر براى خريد به بازار قم رفتند.

توى بازار دعواشان مى ‏شود و مرد حرف‏هاى نامربوط و بد به زنش مى‏ گويد.
 بعد از خريد، تصميم مى ‏گيرند منزل آقا بيايند. چون به منزل آقا مى‏ رسند،

حضرت استاد مى‏ فرمايند: بله بعضى‏ ها بازار مى ‏روند، توى بازار دعوا مى‏ كنند و اين حرف‏ها را به هم مى‏ زنند، حيف است از تو كه چنين حرف‏هايى را مى‏ زنى!

 مرد عرب مى ‏فهمد، كه زنش قضاياى درون خانه را به منزل آقا نمى‏ رساند، بلكه استاد به علم باطنى مى ‏ديده و مى ‏دانسته است.

 صحبت جانان ، ص 183،  علی اکبر صداقت حفظه الله