حكيمى را پرسيدند: چه دليلى بر وجود خدا دارى ؟

 گفت : دليل هستى خداوند، دليل هستى من است . زيرا اگر هستى من از من باشد، از دو حال بيرون نيست .

يا من خود را ايجاد كرده ام وقتى بوده ام ، كه اين تحصيل حاصل و محال است .

يا من خود را بوجود آورده ام زمانى كه نبوده ام ، اين نيز ممكن نيست ، چون از نيست ، هست كردن ممتنع باشد.

پس بى شك مرا كسى آفريده و هستى بخشيده كه عدم و نيستى بر او محال است .