محمد تقی انصاریان خوانساری از ملازمان علامه طباطبایی(ره) در اسناد و خاطرات تازه منتشر شده خود می نویسد:
«مرحوم پدرم که انس و الفتی خاص با قرآن و مفاتیح و مجالس اهل بیت(علیهم السلام) و حرم مطهر بی بی دو عالم داشت نقل کرد: یک بار نزدیک چهار راه بیمارستان، علامه طباطبایی را دیدم. در ضمن صحبت، از ایشان پرسیدم: آقا! آیت الکرسی را تا کجا و چگونه در نمازهای مستحبی و… باید خواند؟ چون که در برخی از کتابهایی که چگونگی و آداب دعا را ذکر کرده اند چون «زاد المعاد» و «مفاتیح الجنان» بعضا یک آیه را ایت الکرسی می دانند و برخی دیگر، آدامه آن را جزء آیت الکرسی به حساب می آورند؛ یعنی تا آخر آیه ای که « فیها خالدون» می باشد.
ایشان فرموده بودند: مگر نمی گویید آیت الکرسی؟! معلوم است که تا آخر آیه(یعنی تا «وهو العلی العظیم») باید خوانده شود و گرنه گفته نمی شد: آیت الکرسی، و جور دیگری بیان می کردند.(مثلا می گفتند: آیات الکرسی).»

آشنای آسمان، محمد تقی انصاریان خوانساری، ص201