1.حداقل ذكر سجدۀ شكر سه مرتبه ” شُكْراً لِلَّهِ ” است؛ ولي هر چه طولاني‌تر باشد، بهتر است. از حضرت رضا(ع)در سجده بعد از نماز، تا پانصد “سبحان‌الله” هم شنيده شده. (1)

و مكرر اتفاق افتاده كه موسي ‏بن ‏جعفر(ع)بعد از نماز به سجده رفته‌اند و تا بالا آمدن روز همچنان در سجده بوده‌اند. (2)

2.بهتر است انسان دو بار سجده‌كند؛ به اين صورت كه بعد از سجدۀ اول گونۀ راست و بعد گونۀ چپ را به خاك بمالد و مجددا سر بر خاك گذارد. (3)

 3.سجدۀ شكر، بعد از فريضه و نافله و بعد از تذكر هر نعمتي مطلوب است.

4.مستحب است كه در سجدۀ شكر ساق دست‏ها باز و قفسه سينه و شكم خود را به زمين بچسباند. (عکس آنچه در نماز انجام می‏شود).

5.مستحب است كه انسان دست بر موضع سجدۀ خود بمالد و بعد به صورت (و ساير اعضای) خود بكشد.

منابع

1. وسائل الشيعة ؛ ج‏7 ؛ ص9
2.وسائل الشيعة ؛ ج‏7 ؛ ص9
3.حر عاملی، وسائل الشیعة، ج‏7، ص12.