آیت الله شیخ محمد تقی آملی(ره) می فرمود:

«من در بحث فقه آیت الله سید علی آقا قاضی شرکت می کردم.

 روزی از ایشان سؤال کردم ـ آن روزها هوا بسیار سرد بود ـ که ما می خوانیم و می شنویم که عده ای موقع قرائت قرآن کریم جلویشان آفاق باز می شود و غیب و اسرار برای آنها تجلی می کند… و در حالی که ما قرآن می خوانیم و چنین اثری نمی بینیم؟!

مرحوم قاضی مدت کوتاهی به چهره من نظر کرد سپس فرمود:

 بلی! آنها قرآن کریم را تلاوت می کنند و با شرائط ویژه، رو به قبله می ایستند… سرشان پوشیده نیست، کلام الله را با هر دو دستشان بلند می کنند، و با تمام وجودشان به آنچه تلاوت می کنند توجه دارند و می فهمند جلوی چه کسی ایستاده اند.

 اما تو قرآن را قرائت می کنی در حالی که تاچانه ات زیر کرسی رفـته ای؟!

و قرآن را روی زمین می گذاری در آن می نگری …؟!

آیت الله شیخ محمد تقی آملی می فرمود: بله، من همین طور قرآن می خواندم و زیاد به قرائت آن می پرداختم، مثل اینکه مرحوم قاضی با من بود و مراقب و ناظر وقت قرائتم بوده است.

بعد از این ماجرا با تمام وجودم به سویش شتافـتم و ملازم جلسه هایش شدم.