مطالعات نشان می دهد :
دین برای کودکان مفید است .مطالعهٔ جدید که در آن برای اولین بار تاثیر دین بر رشد کودکان مورد بررسی قرار گرفته است حاکی از آن است که کودکانی که والدین مذهبی دارند، به نسبت کودکان دیگر رفتاربهتری دارند و با محیط اطراف خود سازگارترند.

بارتوفسکی میگوید : مذهب میتواند به سه دلیل برای کودکان مفید باشد.

١. رسانه های مذهبی، حمایت اجتماعی را برای والدین به ارمغان می آورند. و این می‌تواند باعث پیشرفت توانایی و مهارت والدین شود.

کودکانی که وارد این شبکه ها شده اند و پیام والدینشان که توسط دیگر افراد بالغ تقویت (تائید) میشود را می شنوند، ممکن است روی پیام هایی که در خانه می شنوند، بیشتر متمرکز شوند.

٢. انواع ارزش ها و هنجارها در اجتماعات مذهبی وجود دارد که منجر به فداکاری برای خانواده و حمایت از بنیان خانواده میشود، و این میتواند در نحوه شکل گیری ارتباط والدین با فرزندانشان بسیار مهم باشد.
و همین امر باعث رشد کودکان در پاسخ به نوع برقراری ارتباط میشود.

٣. ارگان های مذهبی جایگاه والدین را با مقدس و مهم دانستن آن ارج می نهند.

سایت علمی لایوساینس

 رهبرفرزانه انقلاب(حفظه الله):

میلاد امام مجتبی، امام حسن (علیه الصّلاة و السّلام)؛ حُسن مجسّم بر زبان پیغمبر خاتم (صلّی الله علیه و آله) که این نام را ایشان بر روی این مولود گذاشتند -و این خیلی با عظمت است، خیلی مهم است که پیغمبر این بزرگوار را، این کودک مبارک را «حسن» بنامند- ان‌شاءالله بر همه‌تان مبارک باشد.

شهیدمطهری(ره):

بعضى از مقدّس مآبان و مدعيان تبليغ دين، به نام دين با همه چيز به جنگ بر مى خيزند؛ شعارشان اين است:

اگر مى خواهى دين داشته باشى پشت پا بزن به همه چيز، گرد مال و ثروت نگرد، ترک حيثيّت و مقام كن، زن و فرزند را رها كن، از علم بگريز كه حجاب اكبر است و مايه گمراهى است، شاد مباش و شادى نكن، از خلق بگريز و به انزوا پناه ببر، و امثال اينها.

امدادهای غیبی، ص49

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام:

خداوند متعال، بندگان مؤمن خود را از فريبكارى هاى شيطان محفوظ و مصون مى دارد،

به وسيله نمازها و زكات دادن و تحمل مشقت به وسيله روزه گرفتن در روزهاى مقرر (رمضان مبارك) و براى ايجاد آرامش در اعضاى آنان و براى خاشع نمودن چشمان و رام كردن نفس ها.

 نهج‌البلاغه خطبه ۱۹۲

حکیم ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟

او ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺯﻭﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﮐﻮﺯﻩ ﺳﻔﺎﻟﯽ ایی را ﮐﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺳﯿﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩﻡ ﺑﻮﺩ، ﺑﻔﺮﻭﺷﻢ ﻭ ﻧﺎﻧﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻢ.

ﺣﮑﯿﻢ ﮔﻔﺖ:
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺳﯿﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ اندوهگینی و ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻲ می کنی؟

گاهی با دویدن برای رسیدن به کسی, نفسی برای ماندن در کنار او نخواهی داشت!

پس با کسی بمان
که نصف راه را به سمتت دویده باشد!

رهبر فرزانه انقلاب(حفظه الله):

این شبها دعاهایی که در سحرها هست، در شبها هست، مخصوص شبهای قدر است یا مخصوص به این شبها هم نیست و مال همه‌ی شبها است، خیلی باارزش است، غیر از معارفی که در این دعاها هست، خود احساس تضرّع و خشوعی که در این دعا انسان پیدا میکند، خیلی باارزش است. ۱۳۹۵/۰۴/۰۵

شخصی از آیت الله طباطبایی پرسید:
«این دعاهای عربی را که عامه مردم بخوانند، نمی‌فهمند؛ آیا خواندن همان الفاظ آن دعاها-بی آنکه معانی آن را بدانند-اثری دارد؟!»

جناب علامه طباطبایی فرمودند:
«اتفاقاً آن دعاها برای عامه مردم که زبان عربی و معانی آن‌ها را نمی‌دانند بهتر مستجاب می‌شود! زیرا نفس خود را به نفس امامان (علیهم‌السلام) متصل می‌کنند و از خدا می‌خواهند هر چه امامان با خواندن این دعاها می‌خواستند، به آنان هم بدهد مام ما به اندازه فهم خودمان از ان دعاها، از خدا می‌خواهیم!»

زمهر افروخته، ص160، علی سعادت پرور

رهبر فرزانه انقلاب(حفظه الله):
بعضیا میگن شما که میگید فرزند زیاد، خب اگه زیاد شدن تربیتشون نمیتونیم بکنیم!!
این حرف غلطه.
تربیت فرزندان تربیت تک تک اونهانیست. تربیت محیط خانوادست…

 چرا دین این‌قدر نیاز به تبلیغ و تبیین دارد؟
 چرا نسبت به دین بیش از هر مقولۀ دیگری در جامعۀ بشری؛ تمسخر و استهزاء انجام می‌گیرد؟

 چرا بعضی‌ها حرف‌های دینی را مسخره می‌کنند و گاهی دین‌داران را نادان یا غیرعاقل تلقی می‌کنند؟

پاسخ این است که «دین یک امر عمیق است» چون دستورات دین برای انسان است و انسان یک موجودعمیق با نیازهای پیچیده و پنهان است که بسیاری از این نیازهای خودش را نمی‌بیند. لذا وقتی دین می‌خواهد به نیازهای پنهان انسان پاسخ دهد، به‌سادگی درک نمی‌شود و نیاز به تبیین و تبلیغ دارد.

دستورات دینی بسیار ژرف و پیچیده هستند لذا افراد سطحی‌نگر و عقل‌های اندک و کوچک، دستورات دین را نمی‌فهمند و ممکن است آنها را غیرعاقلانه تلقی کرده و حتی آنها را مضر به حال بشریت تشخیص بدهند! کمااینکه بعضی‌ها روزه را مضر می‌دانستند!

دین مقولۀ بسیار هوشمندانه‌ای است لذا آدم‌های باهوش دین‌داری می‌کنند. یک‌روزی خواهد رسید که در جامعۀ بشری هرکسی دین‌داری کند می‌گویند «عجب آدم باهوشی است!» و هر کسی بی‌دین باشد می‌گویند «عجب آدم نادانی است!» این کلام قرآن است: چه کسی از دین دور می‌شود، جز آدم نادان! (…إِلاَّ مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ؛ بقره/۱۳۰)

دین چون حرف‌های عمیق می‌زند، گاهی تنها می‌ماند، مثل آدم عاقل که وقتی در میان جمعی از سفهاء قرار بگیرد، معمولاً تنها می‌ماند و حرفش را نمی‌فهمند و حتی او را مسخره می‌کنند!

استادپناهیان،مسجد امام‌صادق(ع)- ۹۸.۲.۲۰

گناه یعنی «خلاف منافع خودمان، رفتارکردن»

وقتی ما گناهی انجام می‌دهیم، به‌طور طبیعی باید اثر آن کار را ببینیم، اما وقتی توبه می‌کنیم، خداوند جلوی اثرِ این گناه را می‌گیرد. کسی که گناه می‌کند، مثل کسی است که دارد با چاقو یا ساتور، دست یا انگشت خودش را می‌بُرد و به خودش لطمه می‌زند. توبه هم مثل این است که انگشت خودت را قطع کرده‌ای و به خدا می‌گویی «خدایا درستش کن!»

 خیلی‌ها فکر می‌کنند که گناه، یعنی زیر پا گذاشتنِ مقدسات، خلاف اعتقادات عمل‌کردن و یک رفتار غیرمؤمنانه انجام‌دادن! درحالی‌که گناه، اولاً معنایش این نیست. گناه قبل از اینکه خلاف اعتقادات رفتارکردن باشد، «خلاف منافع خودمان رفتار کردن» است.

شاید ما دین را از اساس، غلط معرفی کرده‌ایم! اینکه بگوییم «دین برنامه‌ای است بر اساس اعتقادات و ایمان!» تلقیِ دقیقی از دین نیست. دین برنامه‌ای است اولاً بر اساس منافع انسان؛ منافع دنیایی و آخرتی.

حضرت آدم، معصیت کرد و از بهشت و آن مقام و جایگاه بالا، پایین آمد. آدم، پروردگارش را معصیت کرد و فواید فراوانی را از دست داد، یعنی پاداشِ گوش‌کردن به آن حرف خداوند را از دست داد. بعد قرآن در سوره طه آیه 21 می‌فرماید: سپس خدا او را به پیامبری برگزید و توبه‌اش را قبول کرد و او را هدایت نمود چه شد که بعد از معصیت، خداوند حضرت آدم را برگزید؟ به‌خاطر اینکه خیلی قشنگ توبه کرد و با گریه و ناله‌های خودش، زمین و آسمان را به‌هم ریخت!

انسان همانطور که از آنسو به صعود و ارتقاء می‌رود و او را درجاتی است، از این سو به سقوط و انحطاط می‌آید و او را درکاتی است. و علت سقوط او گناه او است و گناه را طول و عرض بسیار است، و میدانش خیلی وسیع است.
این انسان ذوالقدر و ذوالمجد، که “لَقَدْ خَلَقَنٰا الانْسَانَ في أَحْسَنَ تَقویم"، آنقدر به پستی و خواری گرایش می‌یابد که ” ثم رددناه اسفل سافلین".
ابن‌مسکویه در طهارة‌ الاعراق راجع به این مطلب مثالی می‌زند، قریب به این مضمون که شمشیر تا به کمالش باقی است، لایق دست دلاوران و جنگاوران است، و چون از کمالش افتاد، تا به حدّیسقوط می‌کند که نعل چار پایان می‌شود.

مجموعه مقالات،علامه حسن زاده آملی