استاد پناهیان:

هیچ وقت در طول زندگی مشترکتونبر نگردید به انتخابتون شک کنیداینکه بعضی ها خیلی نادانی میکنن

حالا در اثریا کوچکترین مشکلی یا کوچکترین هوسی…
که در زندگیشون پیدا میشهبر میگردن و نسبت به اصل انتخاب تردید میکنن…..!

حواستون باشه این یکی از زیرکی های بسیار ناجوانمردانه از شیطانه.

وَسُئِلَ عَنِ الْخَیْرِ مَا هُوَ؟ فقال علیه‏السلام لَیْسَ الْخَیْرُ أَنْ یَکْثُرَ مَالُکَ وَوَلَدُکَ، وَلَکِنَّ الْخَیْرَ أَنْ یَکْثُرَ عِلْمُکَ. وَأَنْ یَعْظُمَ حِلْمُکَ، وَأَنْ تُبَاهِیَ النَّاسَ بِعِبَادَهِ رَبِّکَ؛ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ، وَإِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ. وَلَا خَیْرَ فِی الدُّنْیَا إِلَّا لِرَجُلَیْنِ: رَجُلٍ أَذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ یَتَدَارَکُهَا بِالتَّوْبَهِ، وَرَجُلٍ یُسَارِعُ فِی الْخَیْرَاتِ.

از آن حضرت پرسیدند:
خیر و نیکى چیست؟

امام علیه السلام فرمود:

خیر و خوبى در آن نیست که مالت فراوان و فرزندانت زیاد شوند، خیر در این است که علمت زیادوحلمت فزون‏گردد وبا پرستش پروردگاربه مردم مباهات کنى، هر گاه کار نیکى از تو صادر شد خدا را سپاس گویى و اگر گناهى سر زد استغفار نمایى، دنیا فقط براى دوکس خوب است: کسى که گناهانى کرده ومى‏خواهد با توبه جبران‏کندوکسى‏که با سرعت به‏سراغ کارهاى خیر مى‏رود.

حکمت ۹۴ نهج البلاغه

 روزی شیطان برای حضرت یحیی(ع)آشکار شد، اظهار داشت میخواهم تو را نصیحت کنم ،

یحیی گفت من به نصیحت تو تمایل ندارم ، ولی از وضع و طبقات مردم مرا اطلاعی بده ، شیطان گفت بنی آدم از نظر ما به سه دسته تقسیم میشوند :

_ عده ایکه مانند شما معصومند ، چون از آنها مایوسیم از دستشان راحتیم میدانیم نیرنگ و حیله های ما در آنها تاثیر نمی کند.

_  دسته ای هم برعکس در پیش ما شبیه توپی هستند که دردست بچه های شما است، به هر طرف بخواهیم آنها را می بریم کاملا در اختیار ما هستند.

_ طایفه سوم رنج و ناراحتی برای ما از هر دو دسته قبل بیشتر دارند یکی از ایشان را در نظر می گیریم جدیت زیاد می کنیم تا او را فریب دهیم ، همین که فریب خورد و قدمی به میل ما برداشت یک مرتبه متذکر میشود و از کرده خود پشیمان میگردد ،روی به توبه و استغفار می آورد، هرچه رنج برای او کشیده ایم از بین می برد باز برای مرتبه دوم در صدد اغواء و گمراهیش بر میآییم این بار نیز پس از موفقیت که به گناه او را میکشیم فورا متوجه شده توبه میکند نه از او مایوسیم و نه می توانیم مراد خود را از چنین شخصی بگیریم پیوسته برای اغواء این دسته در رنجیم.

منابع:
خزائن نراقی صفحه ۳۶۸

 پند تاریخ جلد ۴ صفحه ۲۳۰

روانشناسی فرد نادان از زبان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله:

ستم نمودن به دوست

درازدستی به زیر دست
و تکبّر بر بالادست است
و گفتارش بدون اندیشه است
و سکوتش غفلت
و در صورت ابتلای به فتنه در گرداب آن هلاک شود
و اگر رفتار شایسته‌ای بیند روی برگردانده و کندی کند

از گناهان گذشته خود هراسی ندارد
و در باقی عمر دست از گناهان نشوید
در کار نیک سستی کرده و در آن کندی نماید
و برای آنچه از دست داده یا از بین برده هیچ اهمّیتی قائل نیست.

تحف العقول ،ترجمه جعفری، ص: 34

آشنایی با یاران امام حسین(علیه السلام) 

سعید بن عبدالله حنفی یکی از یاران امام حسین (ع) بود و در روز عاشورا و هنگام نماز ظهر به همراه زهیر بن قین از امام حسین (ع) حفاظت کردند تا نماز بخواند و پس از اتمام نماز بر اثر جراحات ناشی از تیر باران به شهادت رسیدند.
 شب عاشورا هنگامی که امام حسین (ع) پس از خطبه معروفش گفت: تاریکی شب شما را فرو پوشانده، برخیزید و بروید و خود را از این مهلکه برهانید.

سعید بن عبداللّه از جای برخاست و گفت:

ای پسر پیامبر! به خدا سوگند ما دست از یاری ات برنداریم و تو را رها نکنیم، تا خدا بداند که ما وصیت پیامبر را در حق ذریه اش حفظ کردیم، به خدا سوگند اگر بدانم کشته می‌شوم سپس زنده می‌گردم، آنگاه به آتش #سوخته خواهم شد و خاکسترم را بر باد می‌دهند و هفتاد بار با من چنین کنند از تو جدا نخواهم شد تا جانم را فدایت کنم.
چگونه از تو جدا شوم در حالی که یک بار کشته شدن بیشتر نیست و پس از آن کرامت و عزت سرمدی و نعمت ابدی است، نعمتی که هرگز برای آن زوال و فنایی نمی‌باشد!

با کاروان نور صفحه ۱۲۲

نماز، وسیله تشكر از خداوند بر نعمت هاى اوست:
«فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ» (كوثر،2)

نماز، سیماى مكتب است:
«اَلصَّلوةُ وجهُ دینِكُمْ» (فروع كافى، ج1، ص270)

نماز، به منزله پرچم و آرم و نشانه مكتب اسلام است:
پیامبر فرمود:
«عَلَمُ الاِسْلامِ الصَّلاةُ» (كنزالعمال، ج7، ص279)

نماز، پایه و ستون دین است:
«وَ هِىَ عَمُوُد دینِكم» (مستدرك، ج1، ص172)

نماز، به منزله سر نسبت به تن مى ‏باشد.
پیامبر اسلام فرمود: «مَوْضِعُ الصَّلاةِ مِنَ الّدین كَموضِعِ الرَأس مِنَ الجَسَدِ» (نهج الفصاحه، جمله 3075)

نماز، كلید بهشت است:
«اَلصَّلاةُ مِفْتاحُ الْجَنَّةِ» (نهج الفصاحه، جمله 1588)

نماز، وسیله سنجش مردم است:
«اَلصَّلاةُ میزانٌ» (فروع كافى، ج1، ص267)

حضرت زینب سلام الله علیها از امیرالمومنین علیه السلام روایت می کنند که در هنگام احتضار از وقائع عاشورا صحبت نمودند و سپس فرمودند:

 «…إنّ إبلیس فی ذلک الیوم یطیر فرحاً فیحول الأرض کلّها فی شیاطینه و عفاریته فیقول: یامعشر الشیاطین! قد أدرکنا من ذریة آدم الطلبه و بلغنا فی هلاکهم الغایة و أورثنا هم السوء إلاّ من اعتصم بهذه العصابه فاجعلوا شغلکم بتشکیک النّاس فیهم…

«به درستی که ابلیس در این روز (بعد از واقعه کربلا) حول زمین پرواز می کند در حالی که شادمان است و تمامی شیاطین و اجنه خبیث را جمع می کند و می گوید: ای گروه شیاطین! همانا که ما انتقام و طلب خود را از ذریه آدم گرفتیم و مردم را اهل جهنم کردیم مگر کسی که در این مصیبت گریه کند و به دوستی آل محمّد(صلی الله علیه واله وسلم)  پایدار باشد. پس تا می توانید مردم را به شک  اندازید و از این مصیبت باز دارید، تا زحمت من به هدر نرود.»

 بحارالأنوار: 28/58ـ 59؛
 تذکرةالشهداء: 2/347.

مذْى: آبی که معمولا هنگام بازى كردن یا دیدن صحنه های تحریک کنند و یا تخیل صحنه های شهوت انگیز بیرون می آید. مقدارش خیلی کمتر از منی است.
 «مذی» پاک است و غسل ندارد و وضو را هم باطل نمی کند.

وذْى: یعنی آبی که گاهی بعد از خارج شدن منی از انسان خارج می شود وذی نیز اگر با منی یا ادرار آلوده نشده باشد پاک است.

ودْى: آبى كه گاه بعد از بول بیرون مى آید و كمى سفید و چسبنده است.
 ودْى نیز اگر با منی یا ادرار آلوده نشده باشد پاک است.



توضیح المسائل مراجع – مسئله 73 و 348

پیامبر اکرم (صلی علی الله علیه وآله) :

* «بدترین زنان شما آرایش کنان و متکبّرانند و آنان منافقانند. »

* «خدا زنان مرد نما را دوست ندارد. »

* «زن وقتی خوشبو می شود و در انجمنی (بی جا) می گردد زناکار است. »

* «دو کسند که نمازشان از سرشان بالاتر نمی رود:
بنده ایکه از آقایان خود گریخته باشد تا هنگامی که باز گردد و زنیکه شوهر خود را نافرمانی کرده باشد تا باز گردد.»

* «وقتی زنی دور از بستر شوهر خود شب را به روز آرد فرشتگان تا صبح او را لعنت کنند. »

* «وقتی زنی به شوهر خود می گوید از تو خیری ندیدم اعمال نیکش بی اثر می گردد. »

* «از زنان بد به خدا پناه برید.»

کتاب نهج الفصاحه با ترجمه استاد ابوالقاسم پاینده

حجت الاسلام والمسلمین قرائتی :

ما وظیفه داریم دعاکنیم
چه اجابت بشه چه نشه..
مگه شما شیرجه تو آب میزنی هر دفعه چیزی از زیر آب میاری بالا..
دعا هم همینطوره..
قرار نیس هرچی بخوای از خدا بهت بده..

ادعونی یعنی منو بخوان تا اجابتت کنم نه اینکه هم بمن بگی هم به دیگران رو بزنی!

در دعا تکلیف مشخص نکن!
حضرت یوسف(علیه السلام) گفت خدایا زندان بهتره واسه من تا اینکه اسیر دام زنان بشم.

یوسف(علیه السلام) تو زندان فهمید با دعایی که خودش کرده افتاده زندان..
باید میگفت خدایا نجاتم بده از شر زنان.

حضرت موسی(علیه السلام) گفت: خدایا من به خیری که ازجانب تو بهم برسه نیازمندم.
خدا هم جریان را طوری چید که بخاطر آب دادن به بزغاله ها هم صاحب زن شد،هم مسکن،هم شغل،هم سرمایه،هم امنیت..

موسی علیه السلام بخاطر خدا رفت جلو،کمک دختران شعیب کرد خدا هم کمکش کرد همه چی بهش داد..

این یه قانونه ان تنصرالله….ینصرکم
خدارو یاری کن تا خدا یاریت کنه..

حدیث داریم از دعا خسته نشو
یا اجابت شود.
یا مشابهش بهت میدن.
یا دفع بلا میکنن.
یا اونو به نسلت میدن
یا بجاش نسل صالح میدن.
یا ذخیره آخرت میکنن.
یا کفاره گناهات میکنن.
و قیامت که میبینی چی بجای دعاهای اجابت نشدت دادن آرزو میکنی ایکاش هیچ حاجتمو نمیدادن..

هیچ دعایی پیش خدا گم نمیشه..
تو صلاحت رو نمیدونی همیشه بگو خدایا اگر اینکار خیر داره برام بهم بده..

مرجع تقلید شیعیان در دیدار عده‌ای از قضات و اعضای شورای حل اختلاف تهران:آن‌قدر ذات اقدس اله، دستگاه گوارش را طیّب و طاهر و پاک آفریده که یک ذره غذای سمّی به آن بدهیم قبول نمی‌کند.
نظام هم همین‌طور است؛ با یک ذرّه‌ رشا و ارتشا، یک ذرّه‌ اختلاس و حقوق نجومی، آدم بالا می‌آورد؛ کسی هم که بالا بیاورد نزد بقیه خجالت می‌کشد.

وَسُئِلَ عَنِ الْخَیْرِ مَا هُوَ؟ فقال علیه‏السلام لَیْسَ الْخَیْرُ أَنْ یَکْثُرَ مَالُکَ وَوَلَدُکَ، وَلَکِنَّ الْخَیْرَ أَنْ یَکْثُرَ عِلْمُکَ. وَأَنْ یَعْظُمَ حِلْمُکَ، وَأَنْ تُبَاهِیَ النَّاسَ بِعِبَادَهِ رَبِّکَ؛ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ، وَإِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ. وَلَا خَیْرَ فِی الدُّنْیَا إِلَّا لِرَجُلَیْنِ: رَجُلٍ أَذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ یَتَدَارَکُهَا بِالتَّوْبَهِ، وَرَجُلٍ یُسَارِعُ فِی الْخَیْرَاتِ.

از آن حضرت علی (علیه السلام) پرسیدند:
خیر و نیکى چیست؟

امام علیه السلام فرمود:

خیر و خوبى در آن نیست که مالت فراوان و فرزندانت زیاد شوند، خیر در این است که علمت زیادوحلمت فزون‏گردد وبا پرستش پروردگاربه مردم مباهات کنى، هر گاه کار نیکى از تو صادر شد خدا را سپاس گویى و اگر گناهى سر زد استغفار نمایى، دنیا فقط براى دوکس خوب است: کسى که گناهانى کرده ومى‏خواهد با توبه جبران‏کندوکسى‏که با سرعت به‏سراغ کارهاى خیر مى‏رود.

حکمت ۹۴ نهج البلاغه

آیت الله مجتهدی (ره) :

حق‌الناس یعنی حساب و کتابی که در آن با مردم طرفیم. بدهی که به مردم داریم.

در روز قیامت حق‌الناس را خداوند نمیبخشد بلکه باید با خود شخص مسئله را حل کنیم.
اونم با بخشیدن کارهای خوب و حسناتمون و در برخی مواقع با به دوش کشیدن بار گناهان شخص شاکی…

اما چیزی که این وسط خیلی از ماها نمیدونیم این هست که فکر میکنیم حق الناس یعنی فقط دزدی و بالا رفتن از دیوار مردم!

 در حالیکه بر خلاف تصور عوام حق الناس فقط زدن جیب مردم نیست!
حق الناس فقط کلاهبرداری و اختلاس نیست!!

گرفتن آرامش روان،گرفتن پاکی چشم و قلب مردان،
گرفتن آرامش خاطر زنان و نابودی تعهد و عشق بین همسران،سرد شدن گرمای خانه ها و تنوع طلب کردن مردان،افزایش نرخ طلاق و….

اینها همه حق الناس هایی است که به واسطه بی حجابی و دلبری های خیابانی بر گردنِ ماست!!…

اگر یک جوان با دیدن سر و وضع ما به گناه بیفتد گناه آن شخص را هم پای ما مینویسند،
اگر یک زندگی به هم خورد گناه و تاوانش به عهده ماست،با خودمان نگوییم نه گناه اون به ما مربوط نیست!خودش مواظب باشه گناه نکنه من دلم میخواد هرجوری دوست دارم بگردم!

نه ما همچین حقی نداریم در ملاعام هرجوری دوست داریم باشیم، باید اون جوری باشیم که خدا دستور داده نه هرچی دلمان خواست!
همه ی این نافرمانیها تاوان داره
به ما هم مربوطه و برای ما هم نوشته میشه.

خداوند هرگز حق الناس را نمی بخشد.
فراموش نکنیم!

علت انتخاب این روز شأن نزول آیه «هل اتی» در سوره الانسان که راجع به خانواده و استحکام پایه‌های آن است، عنوان شده است.

در این روز سوره هل اتی در شأن اهل البیت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) حضرات امیرالمومنین و فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) نازل شده است. این مهم بعد از سه روز روزه آنان و اعطای افطارشان به مسکین و یتیم و اسیربود که آن طعام بهشتی نازل شد. [1]

امام صادق (علیه السلام) فرمود: آن کاسه ای که طعام از بهشت آوردند و آن بزرگواران میل کردند نزد ماست و حضرت صاحب الامر(علیه السلام) آن را ظاهر خواهد کرد و طعام بهشتی از آن تناول خواهند فرمود.[2]

در شأن نزول اين سوره جمع زيادى از علماى شيعه و سنّى نقل كرده اند كه امام حسن و امام حسين(عليهما السلام)بيمار شدند و پيامبر(صلى الله عليه وآله) به عيادتشان آمد و به على(عليه السلام) فرمود: چه خوب است براى شفاى آنان نذرى كنى.
حضرت على(عليه السلام) و حضرت فاطمه(عليها السلام) و فضّه براى شفاى آنان سه روز روزه نذر كردند.
وقتى كه حسنين(عليهما السلام) شفا يافتند، آنان براى اداى نذر روزه گرفتند - و مطابق برخى از روايات حسنين(عليهما السلام) نيز روزه گرفتند ـ در حالى كه از نظر موادّ غذايى در زحمت بودند. به هنگام افطار كه مقدارى نان را براى افطار آماده كرده بودند، صداى مسكينى را شنيدند كه تقاضاى كمك داشت. على(عليه السلام) و فاطمه(عليها السلام) و فضّه و حسن و حسين(عليهما السلام) نان خود را به آن مسكين دادند و خود در آن شب جز آب ننوشيدند.
غروب فردا نيز به هنگام افطار يتيمى اظهار نياز كرد و بار ديگر جريان شب گذشته تكرار شد و آنان با مقدارى آب افطار كردند.
روز سوم نيز به هنگام غروب اسيرى به در خانه آنان آمد و آن خانواده كرامت و بزرگوارى و ايثار، از سهم نان خود گذشتند و آن را به اسير دادند.
فردا على(عليه السلام) دست حسن و حسين را گرفت و خدمت پيامبر(صلى الله عليه وآله) آمد، چشم پيامبر به بچّه ها افتاد كه از شدّت گرسنگى مى لرزيدند; علّت را جويا شد و على(عليه السلام) ماجرا را تعريف كرد. پيامبر(صلى الله عليه وآله)ناراحت شد و با هم به منزل حضرت زهرا(عليها السلام) آمدند، در اين حال جبرئيل فرود آمد و سوره هل أتى (انسان) را از جانب خداوند آورد. در اين سوره از ايثار توأم با اخلاص اهل بيت(عليهم السلام) به عظمت و بزرگى زياد ياد شده است.[3]

براى اين روز اعمالى ذكر شده است: 1ـ مرحوم «سيّد بن طاووس» از «شيخ مفيد» نقل مى كند كه مستحب است در چنين روزى روزه بگيرند، زيرا در چنين روزى خداوند فضيلت و برترى اهل بيت رسول خدا را آشكار ساخت.[4]
2ـ در شب بيست و پنجم و روز بيست و پنجم براى تأسّى به آن بزرگواران انفاق و اطعام و صدقه دادن به فقرا مناسب است.[5]3ـ مناسب است در اين روز غسل زيارت انجام دهند و ائمّه(عليهم السلام) را زيارت كنند مخصوصاً خواندن زيارت جامعه در اين روز مناسب است.[6] 

پی نوشت :

[1]. اقبال صفحه 529.
[2]. مسارالشیعة: ص 23
[3]. تفسير نمونه، جلد 25، صفحه 343 
[4]. اقبال، صفحه 529.
[5]. همان مدرك.
[6]. زادالمعاد، صفحه 368.

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﺍﺯ ﻋﻴﺐ ﺟﻮیی ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ

 کسی ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯی ﺧﺪﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺩ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ

 کسی ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﺘﻢ ﺑﺮﻛﺸﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ

ﻫﺮﻛﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺑﻬﺎی ﺑﻼ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ

ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎی ﺑﺪﻧﺎﻡ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻣﺘﻬﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ.

 و کسی ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺯﻳﺎﺩ میﮔﻮﻳﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ

 ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎﺀ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ

ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺮﻡ ﺍﻭ ﺍﻧﺪک ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭی ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ

کسی ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭی ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ

ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺯﺷﺘﻴﻬﺎی ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﺷﺖ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺷﺘﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﻭﺍقعی ﺍﺳﺖ.

 ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﺎلی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ

 ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﺮﮒ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﭼﻴﺰی ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻳﺪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ.

 نهج_البلاغه_حکمت_۳۴۹

فساد به معنى خروج از حدّ اعتدال است

 كه نتیجه اش تباهى و به هدر رفتن استعدادها است؛

همان بلائی که گناه بر سر انسان می آورد.

این واژه 50 بار در قرآن آمده است.

گناه شناسی- قرائتی، ص9

بعضی‌ها می‌گویند که شما می‌گویید فرزند زیاد [داشته باشید]، خب اگر [فرزندان] زیاد شدند در خانه، تربیتشان نمی‌توانیم بکنیم؛ این حرف غلط است.

تربیت فرزندان، تربیت تک‌تک فرزندان نیست، تربیت محیط خانواده است. محیط خانواده که خوب بود، چه بچّه یکی باشد چه پنج‌تا باشد، فرقی نمی‌کند، خوب تربیت می‌شوند. به‌طور طبیعی، به‌طور غالب خوب تربیت می‌شوند.

۹۵.۹.۱۵

آقای ایتل.اچ ویس، معاون مؤسسه جمعیت جوانان نیویورک:

یکی از علل مهم واساسی ارتکاب جرم، به خصوص سرقت، در میان جوانان خردسال محرومیت آن ها از عشق ومحبت است.

بچه هایی که از محبت پدر ومادر و اجتماع محروم مانده اند حس انتقام جویی آن ها را به دزدی وجنایت و کارهای خلاف عقل و وجدان تشویق می کند.

از زبان پسر 19 ساله که از کودکی یتیم شده بود:

چیزی که ما همه به آن احتیاج مبرم داریم این است که یکی ما را دوست بدارد ونوازش کند.

عشق و محبت غذای اصلی روح هر بشری است که وجود آن موجب پرورش وتقویت روح است و عدم آن اخلاق و قوای ما را پست وزبون نگه می دارد.

آیین همسرداری، ص 277،278