آیت‌الله‌العظمی بهجت قدس‌سره:

بالاترین ذکر به نظر حقیر “ذکر عملی” است؛
یعنی “ترک معصیت در اعتقاد و در عمل".

به‌سوی محبوب، ص۷۶

پيامبر اکرم “صلّى الله عليه و آله” فرمودند:

«أدنَى الكُفرِ أن يَسمَعَ الرجلُ عن أخيهِ الكَلِمَةَ فَيَحفَظَها علَيهِ يُريدُ أن يَفضَحَهُ بها، اُولئكَ لا خَلاقَ لَهُم».

 كمترين درجه كفر اين است كه آدمى از برادر دینی خود سخنى بشنود و آن را نگه دارد تا [روزى] با آن رسوايش گرداند؛
اينان از خير و خوبى بى بهره اند.

 بحار الأنوار : ۷۸/۲۷۶/۱۱۲

عالمی مشغول نوشتن با مداد بود؛

کودکی پرسید: چه می نویسی؟
عالم لبخندی زد و گفت: مهم تر از نوشته هایم، مدادی است که با آن می نویسم.
می خواهم وقتی بزرگ شدی مثل این مداد بشوی! پسرک تعجب کرد!
چون چیز خاصی در مداد ندید.
عالم گفت پنج خصلت در این مداد هست. سعی کن آن ها را به دست آوری.
اول: می توانی کارهای بزرگی کنی، اما فراموش نکن دستی وجود دارد که حرکت تو را هدایت می کند و آن دست خداست!
دوم: گاهی باید از مداد تراش استفاده کنی، این باعث رنجش می شود، ولی نوک آن را تیز می کند. پس بدان رنجی که می برى از تو انسان بهتری می سازد!

ادامه »

انسان با توجه به خدا و با حرف زدن با خدای متعال، فضایل اخلاقی را در خود تقویت می‌کند؛ این خاصیت قهری و طبیعی انس با پروردگار است؛

بنابراین دعا می‌شود پلکان عروج انسان به سمت کمالات.
متقابلاً دعا رذایل اخلاقی را از انسان می‌زداید؛ حرص و کبر و خودپرستی و دشمنی با بندگان خدا و ضعف نفس و جبن و بی‌صبری را از انسان دور می‌کند.

خطبه‌های نماز جمعه‌ی تهران 29/7/1384

 آیت الله مرعشی نجفی، احترام خاصی برای والدین قائل بودند؛ خودشان می‌فرمودند:

“وقتی مادرم مرا می‌فرستاد تا پدرم را برای خوردن غذا صدا کنم، بعضی وقت‌ها می‌دیدم پدر به خاطر خستگی، در حال مطالعه خوابش برده است. دلم نمی‌آمد ایشان را بیدار کنم، همان‌طور که پایش دراز بود، صورت خودم را به کف پای پدرم می‌مالیدم تا ایشان بیدار می‌شد.
در این حال که بیدار می‌شد، برایم دعا می‌کرد و عاقبت‌بخیری می‌خواست، من خیلی از توفیقاتم را از دعای پدر و مادر دارم. “

 علامه حسن زاده آملی:

نمازگزاری که به راستی و درستی نماز میخواند:
هیچگاه دروغ نمی گوید،
دشنام نمیدهد،
خودبین و گردنکش نیست،
به دنبال هرزگی نمی رود،
با بدان همنشین نمی شود،
همواره در راه به دست آوردن دانش و بینش است،
در اندیشه پیشرفت خویش است
و دور از مردم بداندیش است.

هزار و یک کلمه، جلد2، صفحه277

هند، یکی از زنانی است که به دست مبارک امام حسین (ع) شفا پیدا کرد و با حمایت از نهضت ایشان دین خود را به این امام بزرگوار ادا کردند.
هند، فرزند عبدالله بن‌ عامر و در خانواده‌ای‌ یهودی‌ متولد شد.
او در ابتدای ولادتش بر اثر یک‌ بیماری‌ مادرزادی‌ فلج‌ بود.
پدر هند برای‌ درمان‌ دخترش او را نزد پزشکان‌ فراوانی‌ می‌برد و از آنجایی که از هیچ یک از آنها نتیجه‌ای‌ دریافت نکرد به رسم آن روز که اگر کسی از جایی ناامید می‌شد به‌ خانه‌ حضرت‌علی‌ (ع) مراجعه می‌کرد، پدرش نیت کرد که اگر هند در این‌ خانه‌ شفا یافت‌، او را به‌ کنیزی‌ در آن‌ خانه‌ بگذارد.
هند به‌ دست‌ امام‌ حسین‌ (ع) شفا یافت‌ و به‌ همین‌ جهت‌ در این‌ خانه‌ ماند و پس‌ از شهادت‌ حضرت‌ علی ‌(ع) برای‌ کنیزی‌ به‌ خانه‌ امام‌ حسن ‌(ع) رفت‌.

ادامه »

یکی از مباحث پیچیده تاریخ شیعه، شناسایی دختری به نام «رقیه بنت الحسین (ع)» است. قدیمی ترین منبع قابل دسترسی در این زمینه، دو کتاب ذیل است:
اول: کتاب «لباب الأسناب» اثر ابن فندق است.
دوم: کتاب «کامل بهائی» اثر شیخ عمادالدین حسن بن علی بن محمد بن علی طبری آملی است. او که از معاصران خواجه نصیر طوسی است، کتاب را بنا به دستور وزیر بهاءالدّین محمّد، فرزند وزیر شمس الدین جوینیصاحب دیوان و حاکم اصفهان در دولت هلاکوخان نگاشته و از این رو به «کامل بهائی» شهرت یافته است. نام دیگر این کتاب «کامل السّقیفة» می باشد. این کتاب در دو جلد و در مدّت دوازده سال نگارش یافته و تاریخ پایان تألیف آن سال ۶٧۵ هجری است.مؤلّف این کتاب، آثار دیگری چون «مناقب الطّاهرین»، «معارف الحقائق» و «أربعین البهائی» از خود به یادگار نهاده است [1] که از مجموع این آثار به روشنی می توان دریافت که وی دانشمندی شیعی و تاریخ نگاری استوار و غیرتمند است.
عمادالدّین طبری نیز ماجرا را به نقل از کتاب «الحاویة» [2] نقل می کند که متأسّفانه امروز اثری از این کتاب در دست نیست.

ادامه »

حضرت آیت‌ الله جوادی آملی :
از پرنده که کمتر نیستیم ، پرنده ی مهاجری که مقصدش کوچ است ، اصلاً به ویرانی لانه اش فکر نمی کند ، دست و پایمان را بدجور بسته ایم.
گاهی فراموش می کنیم که پیشوایان مان فرموده اند :
حُبّ الدنیا رأسُ کُلّ خطیئة.
کسی که مسافر است بیشتر به یاد خانه است ، نه مسافرخانه.
و کسی که دائم به یاد خانه باشد، آن را خراب نمی کند.
کسی که دائما به یاد آخرت باشد، گناه و خطیئه ای ندارد.

رهبرفرزانه انقلاب:

درباره‌ی احترام به نماز جمعه، از امام صادق (علیه‌الصّلاة والسّلام) روایت است:
«لیتزیّن احدکم یوم الجمعه» ؛ روز جمعه، خود را زینت کنید. «یغتسل و یتطیّب و یسرّح لحیته» ؛ غسل کنید، عطر بزنید و سر و صورت خود را مرتب نمایید. «یلبس انظف ثیابه» ؛ تمیزترین لباس‌هایتان را بپوشید و به نماز جمعه بروید.
در روایت دیگر دارد که ملائکه ‌ی الهی می‌ایستند و می‌بینند که چه کسی زودتر وارد مصلیٰ شد و همین‌طور می‌نویسند:
نفر اول، نفر دوم، نفر سوم، نفر پنجم، نفر صدم؛ تا وقتی که امام جمعه بلند می‌شود خطبه را بخواند. یعنی هرچه می‌توانید، زودتر در نماز جمعه حاضر شوید.
در یک روایت دارد که امام مسلمین، زندانیانی را که به خاطر قرض به زندان افتاده‌اند، روز جمعه یا روز عید، به نماز جمعه یا به نماز عید بیاورد و محافظ هم برایشان بگذارد و وقتی که نماز را تمام کردند، آن‌ها را به زندانشان برگرداند؛ یعنی حتّی زندانی هم از نماز جمعه محروم نماند.

19/11/1369

حضرت امام صادق “علیه السلام” فرمودند:

«إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ كَرِهَ إِلْحَاحَ النَّاسِ بَعْضِهِمْ عَلَى بَعْضٍ فِي الْمَسْأَلَةِ وَ أَحَبَّ ذَلِكَ لِنَفْسِهِ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يُحِبُّ أَنْ يُسْأَلَ وَ يُطْلَبَ مَا عِنْدَهُ»
«خداوند “عزّ و جلّ” اصرار مردم به يكديگر در مورد درخواستهايشان را نمي پسندد ولي اين کار را نسبت به خودش دوست دارد.
همانا خداوند “عزّ و جلّ” دوست دارد که آنچه نزد اوست مورد درخواست و طلب قرار بگیرد.»

الكافي؛ ج‏2؛ ص475

روزى حضرت على علیه ‏السلام مشغول طواف

کعبه بود، ناگاه دید مردى پرده کعبه را به دست

گرفته و چنین دعا مى‏ کند:

یا مَن لا یَشغُلهُ سَمعٌ عَن سَمعٍ، یا مَن لا

یُغَلِّطُهُ السائِلُونَ، یا مَن لا یَتَبَرَّمُ اِلحاحُ المُلِحِّینَ

اَذِقنِى بَردَ عَفوِکَ وَ حَلاوَةَ مَغفِرَتِکَ؛

اى خدایى که شنیدنت تو را از شنیدنى‏ هاى

دیگر غافل نکند، اى خدایى که در دریافت سؤال

تقاضاکنندگان اشتباه نمى ‏کنى، اى خدایى که

اصرار اصرارکنندگان تو را آزرده نمى ‏کند، خنکى

عفوت، و شیرینى آمرزشت را به من بچشان.

على علیه‏السلام به او فرمود: دعایت را

شنیدم. او که خضر علیه‏ السلام بود گفت: این

دعا را بعد از هر نمازى بخوان، سوگند به

خدایى که جان خضر در دست اوست، اگر

گناهت به اندازه تعداد ستارگان، و ریگ‏ها و

خاک‏هاى زمین باشد، خداوند سریعتر از یک

چشم به هم زدن، آن‏ها را مى ‏بخشد.

قصه ‏هاى قرآن به قلم روان‏

محمد محمدى اشتهاردى‏ رحمه الله علیه

ملا فتح اللّه کاشانى در تفسیر « منهج الصادقین » ، و آیت اللّهکلباسى در کتاب « انیس اللیل » نقل کرده اند : در زمان مالکدینار جوانى از زمره اهل معصیت و طغیان از دنیا رفت ;

مردمبه خاطر آلودگى او جنازه اش را تجهیز نکردند ، بلکه در مکانپستى و محلّ پر از زباله اى انداختند و رفتند .

شبانه در عالم رؤیا از جانب حق تعالى به مالک دینار گفتند : بدنبنده ما را بردار و پس از غسل و کفن در گورستان صالحانو پاکان دفن کن . عرضه داشت : او از گروه فاسقان و بدکاراناست ، چگونه و با چه وسیله مقرّب درگاه احدیت شد ؟ جوابآمد : در وقت جان دادن با چشم گریان گفت :
یا مَنْ لَهُ الدُّنیا وَ الآخِرَةُ إرْحَمْ مَن لَیْسَ لَهُ الدُّنیا وَ الآخرَةُ .
« اى که دنیا و آخرت از اوست ، رحم کن به کسى که نه دنیادارد نه آخرت » .
مالک ! کدام دردمند به درگاه ما آمد که دردش را درمان نکردیم ؟
و کدام حاجتمند به پیشگاه ما نالید که حاجتش را برنیاوردیم ؟

نقل از :
عبرت آموز - مجموعه اى از نکته ها و داستان هاى کتب استاد حسین انصاریان

1.تعجب و خوش آمدن فرشتگان

امام صادق(ع): “سجدۀ شكر بعد از نماز، سبب كامل شدن نماز و خشنودى خدا و خوش‌ آمدن و اعجاب فرشتگان است. (1)

 2.جبران نواقص نماز

امام رضا فرمودند: “اگر در نماز بنده کوتاهیِ بوده است که با نوافل جبران نشده، با این سجده جبران می‌شود.” (2)

3.جلب خشنودی خداوند

امام صادق(ع)فرمود: “اگر بنده با عبودیت و نماز به ‏دنبال جلب خشنودی خداوند است این رضایت با انجام سجدۀ شکر کامل می‏گردد .(3)

4.افزایش نعمت مناجات با خداوند

تشکر از خداوند برای هر نعمتی ـ مثل نعمت نماز خواندن ـ موجب افزونی آن نعمت می‏گردد و توفیق نماز خواندن را زیاد می کند. حضرت موسی(ع)به قوم خود فرمود: “خداوند این چنین مقرر نموده است که اگر شکر کنید نعمتم را بر شما زیاد می‏کنم و اگر کفر بورزید عذاب من شدید است". (4)

پی نوشت ها:
(1) (حر عاملی، وسائل الشيعه، ج 7، ص6).
(2) (وسائل الشيعه، ج‏7، ص 6، ح1).
(3) (شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ج‏1، ص333).
(4)« وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابي‏ لَشَديد»؛ (ابراهیم: 7)

 آیت الله بهجت رضوان الله علیه:

قیام بنده در نماز اظهار عبودیت و سکون است و این که هیچ حرکتی از خود ندارد… قیام، «مثول العبد بین یدی مولاه» است، یعنی سراپا حاضرم برای خدمت و عبودیت، مثل چوبی که بی حرکت ایستاده است، یا مثل شاخه ای که هیچ اراده ای از خود ندارد و به هر طرف باد ببرد حرکت می کند.

منبع:

صدای سخن عشق؛ حکمت ها و
حکایت های نماز از زبان آیت الله بهجت؛ ص 23

‌ آیت الله فاطمی نیا:

روایت شده است که وقتی شیطان تهدید نمود که از جلو، پشت سر، سمت راست و سمت چپ انسان ها به آنها حمله می کنم، ملائکه دلشان برای آدم سوخت. خداوند فرمود: دو جهت باقی مانده است؛ یکی بالای سر و دیگری زیر پا. اگر دستشان را به دعا بلند نمایند، من آنها را اجابت می کنم و نجات می دهم؛ و اگر سجده بجا آورند گناه هفتاد سال آنها را می بخشم. مراد از جهت بالا، عالم ملکوت و ارتباط با پروردگار از طریق دعا و مناجات است و مراد از زیر پا، اشاره به سجده و خضوع در آستان اقدس ربوبی است، عمده کسانی که بهره های معنوی بالایی داشته اند، اهل سجده طولانی بوده اند.