مقدسى بود در محله اى و يا روستايى ، شبى براى عبادت به مسجد رفت . مسجد خالى بود، دو ركعت نماز كه به جا آورد، صداى خش خشى از گوشه هاى مسجد شنيد، با خود گفت : پس من تنها در مسجد نيستم ، كس ‍ ديگرى هم گويى در مسجد هست ،
سپس شيطان او را وسوسه كرد و شروع كرد با صداى بلدتر نماز خواندن (ولا الضالين ) را با مدّ تمام كشيدن ! به خيال اين كه فردا آن ناآشنا، در ده و محلّه منتشر مى كند كه فلانى ، ديشب در مسجد، تا صبح مشغول راز و نياز بود و نماز نافله به جا مى آورد.
اين مقدس مآب بيچاره ، به همين خيال ، حتى شب را هم به منزل نرفت و تا صبح مشغول نماز و راز بود. صبح كه هوا روشن شد، وقتى كه خواست از مسجد خارج شود، ديد سگى نحيف و ضعيف از گوشه شبستان آمد و از در بيرون رفت .
يك باره فهميد كه همه آن خش خش ها، از اين سگ بوده كه از سرماى شب ، به داخل مسجد پناه آورده است و همه نماز نافله ها و گريه ها و اشكهاى جناب مقدس هم به جاى تقرباً الى الله ، تقرباً الى الكلب بوده است.

در محضر استاد علامه حسن زاده آملی ، ص 24 - 23.

    
علامه طباطبایی (ره) :

توبه نظیر آب کری است که همه چیز را پاک می کند.
وقتی خداوند از ذات گنهکار راضی شد، گناه را به حسنه و کار نیک مبدّل میسازد.

گاهی؛!
قضاوت نادرست درباره کسی
ممکن است به قیمت,تباهی
زندگی او تمام شود

 قضاوت,واقعی
فقط مخصوص خداست؛!

حقیقت,زندگی انسانها شاید
با برداشت شما ازآن ، فرسنگها
فاصله داشته باشد

رفتار بسیار درس آموز امام سجاد علیه السلام با دشمن زمین‌خورده:

هشام بن اسماعیل [حاکم مدینه در زمان عبدالملک بن مروان] در ستم و توهین به اهل مدینه بیداد کرده بود. با خاندان علی(ع) و مخصوصا امام علی بن الحسین زین العابدین(ع)، بیش از دیگران بدرفتاری کرده بود.
ولید پس از به قدرت رسیدن، هشام را معزول ساخت و به جای او عمربن عبدالعزیز، پسر عموی جوان خود را حاکم مدینه قرار داد . عمر برای باز شدن عقده دل مردم، دستور داد هشام بن اسماعیل را جلو خانه مروان بن حکم نگاه دارند و هرکس که از هشام بدی دیده یا شنیده، بیاید و داد دل خود را بگیرد .

ادامه »

آیٺ اللہ مجتهدےتهرانے(ره):

اگر دیدید نمازتان بہ شما لذٺ نمےدهد؛

قبل از تڪبیر و شروع نماز بگویید:

«صلےاللہ علیڪ یا اباعبداللہ الحسین(ع)»

آن نماز دیگر عالے مےشود!

  
عارفی را گفتند :
دنیا را چگونه می بینی ؟

گفت: آنچنان که بدون رضایت
من برگی از درخت نمی افتد !

گفتند: مگر خدایی تو ؟
گفت: نه، راضی‌ام به رضای خدا

سوال : نخستين مراحل تهذيب و تزكيه نفس چيست ؟

براى طهارت باطن ، نخست بايد دوام طهارت ظاهرى را حفظ كرد و طهارت بدن را مراعات نمود، اعضاء و جوارح ظاهرى بايد كنترل شود. زبان آفت بدى است ، انسان بايد سعى كند چانه اش را با عقل بگرداند! همانطور كه دهان گاه مجراى غذاى آلوده به معده است همين دهان و زبان ، مجراى غذاى آلوده به جان نيز هست .
بايد اين نهال وجود را كه رو به رشد و كمال است ، مواظبت كرد، از همنشين بد پرهيز نمود. اين دقت هاى ظاهرى كم كم باطن را هم طاهر مى كند.
انسان اگر كمى در اين نظام دقت كند، مى بيند كه در اين دار هستى ، هيچ چيز غلط نمى كند.
حتى حيوانات هم در كار و وظيفه خود خيانت نمى كنند.
اينها درس است براى ما! از آن طرف هم داريم كه
(من جاهد فينا لنهدينهم سبلنا ) بايد در اين امور دقت كرد تا كم كم طهارت باطن هم پيدا شود…

منبع:در محضر استاد حسن زاده آملی؛ ص 34

معلی بن خنیس، گوید: به حضرت امام صادق (علیه السّلام) گفتم: حق مسلمان بر مسلمان چیست؟ فرمود: برای او هفت حق واجب است که هر کدام در مقام خود واجب است بر او، اگر یکی از آنها را ضایع و بی اجرا گذارد از ولایت و اطاعت خدا بیرون است و برای خداوند هیچ بهره ای از بندگی در او نیست، به او گفتم: قربانت، آنها چیستند؟ فرمودند: ای معلی، به راستی که من بر تو مهربانم، و می ترسم که آنها را ضایع کنی و نگهداری نکنی و بدانی و بکار نبندی، گوید: به او گفتم: لاحول ولا قوة الا بالله، فرمودند: آسان تر آنها این حق است که :
1- دوست داری برای او آنچه را برای خود دوست داری و بد داری برای او آنچه را برای خود بد داری.
2- از خشم او کناره کنی و خشنودی او را پیروی کنی و فرمان او را ببری.
3- او را کمک کنی با خودت و داراییت و زبانت و دست و پایت.
4- چشم او و رهنمای او و آینه ی او باشی.
5- سیر نباشی و او گرسنه باشد، سیراب نباشی و او تشنه بماند، نپوشی و او لخت بگردد.
6- اگر تو را خدمتکاری است و برادرت را خدمتکاری نیست، خدمتکار خود را بفرستی تا جامه ی او را بشوید و خوراک او را بسازد و بستر او را پهن کند.
7- به سوگند او وفاداری کنی، دعوت او را بپذیری، بیمار شد به دیدارش روی و در جنازه ی او حاضر شوی و هرگاه بدانی او را حاجتی است به انجام آن برایش پیش دستی کنی و او را نداری تا از تو خواهش آن کند ولی بشتاب و در انجام آن بکوش و هرگاه چنین کردی دوستی خود را به دوستی او پیوستی و دوستی او را به دوستی خداوند پیوستی( این است معنی روابط دوستانه ی متبادله)

منبع : اصول کافی جلد 4، ص 501

 امام صادق(ع) فرمودند:

اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شکرگزارى در همه حال بود

که بندگان مخلصش با آن عبادتش کنند،
هر آینه آن کلمه را درباره همه خلقش به کار مى برد،
اما چون عبادتى بهتر از آن نبود
از میان عبادات آن را خاص قرار داد
و صاحبان آن را ویژه گردانید
و فرمود:

 "و اندکى از بندگان من سپاسگزارند.”

مصباح_الشریعه ص ۲۴ و ۲۵

آیت‌الله‌العظمی بهجت قدس‌سره:

بالاترین ذکر به نظر حقیر “ذکر عملی” است؛
یعنی “ترک معصیت در اعتقاد و در عمل".

به‌سوی محبوب، ص۷۶

عالمی مشغول نوشتن با مداد بود؛

کودکی پرسید: چه می نویسی؟
عالم لبخندی زد و گفت: مهم تر از نوشته هایم، مدادی است که با آن می نویسم.
می خواهم وقتی بزرگ شدی مثل این مداد بشوی! پسرک تعجب کرد!
چون چیز خاصی در مداد ندید.
عالم گفت پنج خصلت در این مداد هست. سعی کن آن ها را به دست آوری.
اول: می توانی کارهای بزرگی کنی، اما فراموش نکن دستی وجود دارد که حرکت تو را هدایت می کند و آن دست خداست!
دوم: گاهی باید از مداد تراش استفاده کنی، این باعث رنجش می شود، ولی نوک آن را تیز می کند. پس بدان رنجی که می برى از تو انسان بهتری می سازد!

ادامه »

انسان با توجه به خدا و با حرف زدن با خدای متعال، فضایل اخلاقی را در خود تقویت می‌کند؛ این خاصیت قهری و طبیعی انس با پروردگار است؛

بنابراین دعا می‌شود پلکان عروج انسان به سمت کمالات.
متقابلاً دعا رذایل اخلاقی را از انسان می‌زداید؛ حرص و کبر و خودپرستی و دشمنی با بندگان خدا و ضعف نفس و جبن و بی‌صبری را از انسان دور می‌کند.

خطبه‌های نماز جمعه‌ی تهران 29/7/1384

 علامه حسن زاده آملی:

نمازگزاری که به راستی و درستی نماز میخواند:
هیچگاه دروغ نمی گوید،
دشنام نمیدهد،
خودبین و گردنکش نیست،
به دنبال هرزگی نمی رود،
با بدان همنشین نمی شود،
همواره در راه به دست آوردن دانش و بینش است،
در اندیشه پیشرفت خویش است
و دور از مردم بداندیش است.

هزار و یک کلمه، جلد2، صفحه277

حضرت آیت‌ الله جوادی آملی :
از پرنده که کمتر نیستیم ، پرنده ی مهاجری که مقصدش کوچ است ، اصلاً به ویرانی لانه اش فکر نمی کند ، دست و پایمان را بدجور بسته ایم.
گاهی فراموش می کنیم که پیشوایان مان فرموده اند :
حُبّ الدنیا رأسُ کُلّ خطیئة.
کسی که مسافر است بیشتر به یاد خانه است ، نه مسافرخانه.
و کسی که دائم به یاد خانه باشد، آن را خراب نمی کند.
کسی که دائما به یاد آخرت باشد، گناه و خطیئه ای ندارد.

ملا فتح اللّه کاشانى در تفسیر « منهج الصادقین » ، و آیت اللّهکلباسى در کتاب « انیس اللیل » نقل کرده اند : در زمان مالکدینار جوانى از زمره اهل معصیت و طغیان از دنیا رفت ;

مردمبه خاطر آلودگى او جنازه اش را تجهیز نکردند ، بلکه در مکانپستى و محلّ پر از زباله اى انداختند و رفتند .

شبانه در عالم رؤیا از جانب حق تعالى به مالک دینار گفتند : بدنبنده ما را بردار و پس از غسل و کفن در گورستان صالحانو پاکان دفن کن . عرضه داشت : او از گروه فاسقان و بدکاراناست ، چگونه و با چه وسیله مقرّب درگاه احدیت شد ؟ جوابآمد : در وقت جان دادن با چشم گریان گفت :
یا مَنْ لَهُ الدُّنیا وَ الآخِرَةُ إرْحَمْ مَن لَیْسَ لَهُ الدُّنیا وَ الآخرَةُ .
« اى که دنیا و آخرت از اوست ، رحم کن به کسى که نه دنیادارد نه آخرت » .
مالک ! کدام دردمند به درگاه ما آمد که دردش را درمان نکردیم ؟
و کدام حاجتمند به پیشگاه ما نالید که حاجتش را برنیاوردیم ؟

نقل از :
عبرت آموز - مجموعه اى از نکته ها و داستان هاى کتب استاد حسین انصاریان

1.تعجب و خوش آمدن فرشتگان

امام صادق(ع): “سجدۀ شكر بعد از نماز، سبب كامل شدن نماز و خشنودى خدا و خوش‌ آمدن و اعجاب فرشتگان است. (1)

 2.جبران نواقص نماز

امام رضا فرمودند: “اگر در نماز بنده کوتاهیِ بوده است که با نوافل جبران نشده، با این سجده جبران می‌شود.” (2)

3.جلب خشنودی خداوند

امام صادق(ع)فرمود: “اگر بنده با عبودیت و نماز به ‏دنبال جلب خشنودی خداوند است این رضایت با انجام سجدۀ شکر کامل می‏گردد .(3)

4.افزایش نعمت مناجات با خداوند

تشکر از خداوند برای هر نعمتی ـ مثل نعمت نماز خواندن ـ موجب افزونی آن نعمت می‏گردد و توفیق نماز خواندن را زیاد می کند. حضرت موسی(ع)به قوم خود فرمود: “خداوند این چنین مقرر نموده است که اگر شکر کنید نعمتم را بر شما زیاد می‏کنم و اگر کفر بورزید عذاب من شدید است". (4)

پی نوشت ها:
(1) (حر عاملی، وسائل الشيعه، ج 7، ص6).
(2) (وسائل الشيعه، ج‏7، ص 6، ح1).
(3) (شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ج‏1، ص333).
(4)« وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابي‏ لَشَديد»؛ (ابراهیم: 7)

‌ آیت الله فاطمی نیا:

روایت شده است که وقتی شیطان تهدید نمود که از جلو، پشت سر، سمت راست و سمت چپ انسان ها به آنها حمله می کنم، ملائکه دلشان برای آدم سوخت. خداوند فرمود: دو جهت باقی مانده است؛ یکی بالای سر و دیگری زیر پا. اگر دستشان را به دعا بلند نمایند، من آنها را اجابت می کنم و نجات می دهم؛ و اگر سجده بجا آورند گناه هفتاد سال آنها را می بخشم. مراد از جهت بالا، عالم ملکوت و ارتباط با پروردگار از طریق دعا و مناجات است و مراد از زیر پا، اشاره به سجده و خضوع در آستان اقدس ربوبی است، عمده کسانی که بهره های معنوی بالایی داشته اند، اهل سجده طولانی بوده اند.

  ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻧﺼﺮﺍﻟﻠﻪ ﺷﺎﻩ ﺁﺑﺎﺩﯼ، ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﯿﺮﺯﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ آﺑﺎﺩﯼ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ: ﻣﺮﺣﻮﻡ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: «ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻧمازﺷﺐ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻣـﺎﺩﮔﯽ ﺭﻭﺣﯽ ﻧـﺪﺍﺭﯾﺪ، ﺑﯿـﺪﺍﺭ ﺑـﻤﺎﻧﯿﺪ. ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ، ﺣﺘﯽ ﭼﺎﯼ ﺑـﺨﻮﺭﯾﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑـﺮ ﺍﺛـﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ، ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ.» ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:

«ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺳﺤﺮ، ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺰﺍﺝ ﻣﺎﺩﯼ ﻣﻔﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺰﺍﺝ ﻣﻌﻨﻮﯼ.»
ﻭ ﻣﮑﺮﺭﺍً ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: «ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻧﯿﺎﯾﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ، ﺳﺤﺮﻫﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭﺷﻮﯾﺪ.ﭼﻮﻥ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺳﺤـﺮ، ﻭﺳﻌـﺖ ﺭﺯﻕ ،ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﻭﺧﻮﺵ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ.»

  منبع: کتاب عارف کامل