ماه مبارك رمضان شرافت زيادي دارد و دليل اين شرافت، انتساب اين ماه به خداوند متعال است.

در حديثي از رسول خدا(صلي الله عليه و آله ) داريم كه ايشان فرمودند :

«به امت من در اين ماه پنج چيز بخشيده شده كه پيش از من به ديگري بخشيده نشده است ؛ اول آنكه هر گاه روز اول ماه رمضان شود خداوند با نظر رحمت به امتم نگاه مي كند و وقتي نظر رحمت خداوند به چيزي باشد آن را عذاب نمي كند، دوم اينكه بوي دهن ايشان در وقت افطار خوش تر از بوي مشك است، سوم اينكه ملائكه هر روز براي روزه داران استغفار مي كنند، حقتعالي امر مي كند كه بهشت را براي مومنان زينت كنند و چون شب آخر شود گناه همه را مي آمرزد.

هر بيماري طبيبي دارد كه مرض را رفع مي كند به وسيله چيزي كه براي مرض مفيد است خداوند نيز طبيب است و بيماري را در نهايت رأفت علاج مي كند. خداوند به وسيله روزه بيماري گناه را علاج مي كند. روزه علاج است زيرا تشنگي و گرسنگي سبب قرب و نزديكي به خداوند مي شود. چنان چه در شب معراج خطاب رسيد كه يا احمد آيا ميداني نزديك ترين حالات بنده چه زماني است؟ حضرت فرمودند : نمي دانم، خطاب رسيد وقتيكه تشنه يا گرسنه باشد يا گريان و در سجده باشند. به اين دليل بود كه روز عاشورا وقتي حضرت سيدالشهدا(عليه السلام ) از روي اسب روي خاك قرار گرفت خاك كربلا را جمع فرمود و پيشاني را بر روي خاكها گذاردكه هر چهار چيز جمع شود، تشنگي، گرسنگي، چشم گريان به خاطر داغ جوانان و خيال اسيري زنان و ديدن تشنگي اطفال و در سجده بودن ايشان ، شايد همين يكي از حكمت هايي باشد كه سر ايشان را از پشت بريدند.
وقتي شخص روزه دار گرسنه و تشنه مي شود ياد صحراي محشر مي افتد و توبه مي كند و اين كه «التائب من الذنب كمن لاذنب له» يعني توبه كننده از گناه مثل كسي است كه گناهي ندارد. واين گونه متوجه احسان خداوند مي شود اين نيز دليل ديگر علاج بودن روزه است دليل ديگر آن اين است كه ياد فقرا مي افتد و چون مراعات آن ها را مي كند مستحق رعايت پروردگار يكتا مي شود صفات خداوند را مي گيرد و وقتي به صفات خداوند مزين شد قرب و نزديكي براي او حاصل مي شود.

در حديثي آمده است :

« چهار طائفه اند كه دعايشان زود مستجاب مي شود: روزه دار تا افطار كند، بيمار تا خوب شود، حاجي تا مراجعت كند، جهادكننده تا برگردد.

بدان كه روزه سه قسم است روزه عام يعني دوري از امور شرعي قربه الي الله كه در رساله عمليه آمده است مثل خوردن و آشاميدن و… روزه خاص يعني علاوه بر باطل كنندگاني كه در رساله آمده اعضا و جوارح را هم از معاصي دور كند، مثلاً قلب خود را از غير حق تعالي دور و حفظ كند و روزه خاص الخاص كه براي توضيح آن داستاني ذكر مي كنيم:

روزي حضرت عيسي(ع) در مناجات عرض كرد : پروردگارا يكي از دوستان خودت را به من معرفي كن،

خطاب رسيد كه فلان جا و فلان كس.
حضرت به آن مكان رفتند ديدند زني را كه نه چشم داشت و نه دست و پا، افتاد و مورچه و مگس روي او جمع شده است و ذكر زبانش :« الحمدلله علي نعمائه و اشكر لله علي آلائه» است.

حضرت تعجب كردند و جلو رفتند و سلام كردند،

آن زن گفت: سلام بر تو اي روح الله،

حضرت فرمودند: از كجا دانستي كه من عيسي هستم تو كه مرا نديدي؟!

آن زن گفت: آن دوستي كه تو را سر راهم آورد برايم سلام كرد.

حضرت فرمودند : اي زن تو كه نه چشم داري و نه دست و پا! چرا شكر مي كني؟

گفت: الحمدلله دلي دارم ذاكر و زباني دارم شاكر و تني دارم صابر! خدا را به يگانگي شكر مي كنم كه همه وسيله هاي گناه را از من گرفته است اگر دست داشتم لقمه ي حرام بر مي داشتم و مي خوردم اگر چشم داشتم به نامحرم نگاه مي كردم و اگر پا داشتم از پي لذت ها مي رفتم. اين نعمت كه خدا به من داده به هيچ كس نداده است.

حضرت سيدالشهدا(ع)از هر چه داشت براي خدا گذشت ، از خانواده تا بدن خود، يكي از حكمت هاي اسب تاختن روي ايشان شايد همين باشد كه هر چه داشت داده باشد حتي استخوان هاي بدن را …

اين است روزه خاص الخاص براي همين در فقره اول دعا مي خوانيم:

« اللهم اجعل صيامي فيه صيام الصائمين »

چون روزه سه قسم است نماز هم سه قسم است؛ نماز عام نمازي كه داراي مقدمات، مقارنات باشد و از مبطلات خالي باشد نماز خاص نمازي است كه بخل و حسد و …. و تمام موانع قبول در آن نباشد و نماز خاص الخاص نمازي است كه علاوه بر موارد نماز خاص و عام، قلب او هم متوجه خداوند است. و آن هم مراتبي دارد مرتبه كمترين آن اين است كه ملتفت باشد با چه كسي صحبت مي كند و بالاترين مرتبه آن است كه از همه چيز غير از خداوند عامل باشد تا جايي كه تير از پايش در آوري متوجه نشود

و اين است ترجمه ي فقره دوم:

« و قيامي فيه قيام القائمين »

يعني نماز مرا در اين ماه مثل نماز گزاران واقعي قرار بده كه قطع نظر از شرايط ظاهري، داراي حضوري هم باشد و واضح است كه توجه به اين مقامات روزه و نماز فرع غافل نبودن است(يعني وقتي غافل نباشي به اين مقامات خواهي رسيد و گرنه غافلي و توجه متضادند)

اين است كه در فقره سوم مي فرمايد:

« و نبهني فيه عن نومته النائمين »

يعني بيدار كن خداوندا مرا در اين ماه از خواب غفلت كه غافل نشوم و سعي كنم در روزه و نمازي كه باعث رستگاري من مي شود. چون خداوند در هر شبي از شبهاي اين ماه بنابر حديث امام سجاد(عليه السلام) هفتاد هزار هزار گناهكار را آزاد مي فرمايد و چقدر قبيح است كه با وجود اين وسعت رحمت گناهكار آمرزيده نشود.

«التماس دعا»

نماز شب دوم فراموش نشود، 2 ركعت حمد و 20 مرتبه سوره قدر كه باعث بخشش گناهان و وسعت رزق مي شود.

منبع: كتاب عنوان الكلام / مرحوم آيت الله فشاركي (رحمه الله عليه )

صفحات: 1· 2