شهید سید مرتضی آوینی

عجب تمثیلی است اینکه علی مولود کعبه است؛

یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن! اما ظاهرگرایان از کعبه نیز تنها سنگ‌هایش را می‌پرستند!

 پاسخ:

 آیت الله خامنه ای :

اگر مریضی به نحوی باشد که روزه گرفتن و اعتکاف مشقت داشته باشد، ترک اعتکاف مانعی ندارد و نیازی به اعاده نمی باشد.
 در صورت حائض شدن، حتی اگر در ساعات آخر روز سوم باشد، اعتکاف باطل  می شود نیازی به اعاده نمی باشد.

 آیت الله مکارم شیرازی :
 در فرض سوال چنانچه روزه برای او ضرر داشته است قضا و کفاره ای بر عهده او نیست. اما اگر نذر بوده باشد باید بعدا معتکف شود.
در مورد حائض شدن در روز سوم اعتکاف،اگر نذر نکرده چیزی بر او نیست و اگر نذر کرده باید مجددا معتکف شود.

آیا مستند روایی معتبری برای دعای تحویل سال «یا مقلب القلوب و الابصار …» وجود دارد؟
اگرچه عبارات موجود در این دعا؛ از لحاظ محتوا قابل تأیید بوده و بر همین اساس، خواندن آن در هر وقت و زمانی می‌تواند مناجاتی با خدا به شمار آید، اما در منابع روایی اوّلیه و کتاب‌های مشهور دعا؛ مانند «مصباح المتهجد» شیخ طوسی و «اقبال الا‌عمال» سید ‌ابن‌ طاووس و … اشاره‌ای به دعای تحویل سال نشده و در کتاب‌هایی که در دسترس ما وجود دارد، برای اولین بار علامه مجلسی در کتاب «زاد المعاد» به نقل آن پرداخته، اما تصریح نموده که منبع او نیز از برخی کتاب‌های غیرمشهور بوده است.

به هر حال، این دعا به دو گونه نقل شده است:الف. 360 مرتبه این دعا خوانده شود: «یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَى أَحْسَنِ الْحَالِ»؛ ای گرداننده سال و حالت‌ها! حال ما را به نیکوترین حال تغییر ده.

ب. در روایت دیگری چنین آمده: «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَى أَحْسَنِ الْحَالِ»؛ای تغییر دهنده دل‌ها و دیده‌ها؛ ای مدبّر شب و روز؛ ای گرداننده سال و حالت‌ها، حال ما را به نیکوترین حال تغییر ده.

بر این اساس، می‌توان نتیجه گرفت:
1. محتوای این دعا مشکلی ندارد.
2. نظر به این‌که این روایت از سند معتبری برخوردار نیست، نباید آن را به معصومان(ع) نسبت داد.

از این‌رو؛ این دعا با نیت آنکه روایتی از یکی از معصومان(ع) است خوانده نشود، بلکه تنها به امید ثواب و استجابت دعا خوانده شود.

مجلسی، محمد باقر، زاد المعاد، ص 328

حضرت عیسی (علیه السلام) با مادرش مریم (سلام الله علیها) در کوهی به عبادت خدا مشغول بودند، و روزها را روزه می گرفتند. غذایشان از گیاهان کوه بود که عیسی (علیه السلام) تهیه می نمود.

یک روز نزدیک غروب شد، عیسی (علیه السلام) مادرش را تنها گذاشت و برای به دست آوردن سبزیجات کوهی، رفت، هنگام افطار فرا رسید، مریم (سلام الله علیها) برخاست تا نماز بخواند،

ناگاه عزرائیل نزد مریم (سلام الله علیها) آمد و بر او سلام کرد، مریم پرسید: تو کیستی که در اول شب بر من سلام کردی و با دیدن تو، بیمناک شدم؟.
عزرائیل گفت: من فرشته مرگ هستم.

مریم پرسید: برای چه به اینجا آمده ای؟
عزرائیل گفت: برای قبض روح تو آمده ام.
مریم گفت: چند دقیقه به من مهلت بده تا پسرم نزد من بیاید

عزرائیل گفت: مهلتی در کار نیست، و آنگاه روح مریم (سلام الله علیها) را قبض نمود.

عیسی (علیه السلام) وقتی نزد مادر آمد، نگاه کرد که مادرش بر زمین افتاده است، تصور کرد که مادرش خوابیده است،

مدتی توقف کرد، دید مادرش بیدار نشد و وقت افطار گذشته است، صدا زد ای مادر برخیز! افطار کن.

ندائی از بالای سرش شنید که مادرت از دنیا رفته و خداوند در مورد وفات مادرت به تو پاداش می دهد.

عیسی (علیه السلام) با دلی سوخته، به تجهیز جنازه مادر پرداخت و او را به خاک سپرد و، غمگین بر سر تربتش نشست و گریه می کرد و به یاد مادر گفتاری جانسوز می گفت،

در این هنگام ندائی شنید، سرش را بلند کرد، مادرش را در بهشت (برزخی) که در کاخی از یاقوت سرخ بود دید گفت: ای مادرم! از دوری تو سخت اندوهگین هستم.

مریم (سلام الله علیها) فرمود: پسرم، خدا را مونس خود کن تا اندوهت برطرف گردد.
عیسی (علیه السلام) گفت: مادر جان با زبان گرسنه و روزه از دنیا رفتی.

مریم (سلام الله علیها) فرمود: خداوند گواراترین غذا که نظیر نداشت به من خورانید.
عیسی (علیه السلام) گفت: ای مادر! آیا هیچ آرزو داری؟

مریم (سلام الله علیها) گفت: آرزو دارم یک بار دیگر به دنیا باز گردم، تا یک روز و یک شب را به نماز برآورم، ای پسر اکنون که در دنیا هستی و مرگ به سراغت نیامده است، هر چه می توانی توشه راه آخرت را (با انجام اعمال نیک) از دنیا برگیر.

 منهاج الشارعین - منهج 13، ص 591

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 

در افکار عمومی، محبت مادر به فرزند ضرب‌المثل است، اما در احسن القصص قرآن، نمونۀ اعلای محبت، محبت پدر به فرزند است.

نکتۀ اصلی داستان سورۀ یوسف، عشق زلیخا به یوسف نیست، بلکه محبت یعقوب به یوسف است که یعقوب در فراق فرزندش از شدت محبت و فراق او چشمانش سفید می‌شود و با پیراهن یوسف بینا می‌شود. محبت ابراهیم به اسماعیل نمونۀ دیگری از محبت پدر به فرزند در قرآن است.

علیرضا پناهیان

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 

“از آدم‌های منفی‌باف دوری کنید.

آن‌ها برای هر راه‌حلی یک مشکل پیدا می‌کنند!”

آلبرت انیشتین

 
خواصّ جامعه ، همواره بار سنگینی را بر حکومت تحمیل می کنند
زیرا در روزگار سختی یاریشان کمتر ، و در اجرای عدالت از همه ناراضی تر ، و در خواسته هایشان پافشارتر ،و در عطا و بخشش ها کم سپاس تر ، و به هنگام منع خواسته ها دیرعذرپذیرتر ، و در برابر مشکلات کم استقامت تر می باشند.
در صورتی ک ستون های استوار دین ، و اجتماعات پرشور مسلمین، و نیروهای ذخیره دفاعی ، عموم مردم می باشند.

 نهج البلاغه، نامه ۵۳

مقام معظم رهبری “مدظله”

در ماه رجب دائم، استغفار کنید.
ماه رجب فرصت خوبى است؛ ماه دعاست، ماه توسل است، ماه توجه است، ماه استغفار است. دائم هم باید استغفار کنیم.

هیچ کس هم خیال نکند که من از استغفار مستغنى‌ام! پیغمبر خدا میفرماید که: انّه لیغان على قلبى و انّى لأستغفر اللَّه فى کلّ یوم سبعین مرّة.

بلاشک پیغمبر هم حداقل روزى هفتاد مرتبه استغفار میکرد. استغفار براى همه است؛ بخصوص ماها که در این تحرکات مادى، در این دنیاى مادى غرقیم و آلوده‌ایم.

 استغفار بخشى از این آلودگى را پاکیزه میکند و از بین میبرد. ماه استغفار است؛ ان‌شاءاللَّه فرصت را مغتنم بشماریم.

آیت الله کشمیری:

سوره یس بخوانید و ثوابش را به امام جواد علیه السلام هدیه کنید ، حاجات شما را خواهد داد.

شما جوانان باید کارآزموده و پُرانگیزه از انقلاب خود حراست کنید و آن را هرچه بیشتر به آرمان بزرگش که ایجاد تمدّن نوین اسلامی و آمادگی برای طلوع خورشید ولایت عظمیٰ(ارواحنافداه) است، نزدیک کنید.

مراسم مقدسی که در زمان ایران باستان انجام می شد و موضوع آن معنویت بود، اما در زمان پهلوی به کلی ماهیت آن دگرگون شد و به مراسمی سخیف که نه اسلامی است و نه ایرانی، تبدیل شد!

چطور زرتشتیان که آتش را مقدس می‌دانستند، از روی آن می‌پریدند و با آتش بازی می‌کردند؟

ناراحت شدن دست ما نیست
اما
ناراحت ماندن دست ماست

پس اجازه ندهیم که

رفتار تلخ دیگران در ما اثر کند

و روزگارمان را تلخ کند.

 چگونه ذهنمان را به امور خوب متوجه کنیم؟

 برای تربیت ذهن، دو نوع عملیات باید انجام شود: یکی منصرف‌کردن ذهن از امور بد، و دیگری، متوجّه‌کردن ذهن به امور خوب. در رأس امور خوب هم خود خداوند است! خدا با آن عظمت، خودش را وسیلۀ تربیت ما قرار می‌دهد؛ از بس که ما را دوست دارد. می‌خواهد به ما قوّت ذهن و فکر بدهد، می‌گوید: «به من فکر کن؛ به قدرت من، به علم من! به مهربانی من، به اینکه همه‌چیز دست من است…»

آنچه موجب می‌شود آدم بتواند به خدا فکر کند عظمت خداست. اذکار مهم نماز را ببینید: «اللهُ أکبر» «سُبحانَ ربّی العَظیمِ و بِحَمدِه»، «سُبحانَ ربّی الأعلی وَ بِحَمدِه» همه اینها به عظمت و بزرگیِ خدا اشاره دارد.

در نماز جایی که باید بیشترین توجه انسان در آن لحظه باشد، همان موقعِ «الله اکبرِ» اول نماز است. طبق روایات اگر کسی در اول نماز توجّه کند، در طول نماز هم خدا به او کمک می‌کند که یک‌مقدار توجّه پیدا کند. اما کسی که اول نماز بی‌اعتنا باشد، خدا می‌فرماید «يَا كَاذِبُ أَ تَخْدَعُنِي» (مستدرک‌الوسایل/۴/۹۶) دروغگو داری مرا گول می‌زنی؟ لااقل یک لحظه در اول نماز که می‌توانی به خدا توجّه کنی!

اگر انسان نمی‌توانست به امور خوب و مثبت، مخصوصاً صفات پروردگار توجّه کند و نمی‌توانست ذهنش را کنترل کند، خدا دستور نمی‌داد که او را زیاد یاد کنیم «اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا» (احزاب/۴۱) حتی نمی‌فرمود کسی که از یاد خدا خودداری کند مجازات می‌شود! «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنکًا» (طه،۱۲۴) پس ما حتماً می‌توانیم.

از کم شروع کن؛ یعنی سعی کن یک‌لحظه به یاد خدا بیفتی، وقتی ذهنت منصرف شد، دوباره آن را برگردان و بعد، این را ادامه بده و تعدادش را زیاد کن. یعنی تعدادِ «به‌یاد خدا افتادن» را در زندگی‌ات زیاد کن، تا مقدارِ یاد خدا افزایش پیدا کند. متمرکزشدن روی یاد خدا، بسیار دشوار است. ولی مکرّر به یاد خدا افتادن بسیار آسان است. لذا فرموده‌اند تسبیح به‌دست بگیرید. همین‌طور که نخ تسبیح نمی‌گذارد دانه‌ها پراکنده بشوند، خود تسبیح و ذکر هم نمی‌گذارد ذهن تو پراکنده بشود. ده تا را بدون توجه می‌گردانی، یک دفعه‌ای در یازدهمی یادت می‌افتد.

امام جواد عليه‌السلام:

خَفْضُ الْجَناحِ زينَةُ الْعِلْمِ، وَ حُسْنُ الاْدَبِ زينَةُ الْعَقْلِ، وَبَسْطُ الْوَجْهِ زينَةُ الْحِلْمِ.

 تواضع و فروتنى زينت‌بخش علم و دانش است، ادب داشتن و اخلاق نيک زينت‌بخش عقل مى‌باشد، خوش‌رویى با افراد زينت‌بخش حلم و بردبارى است.

(بحارالانوار، ج۷۵، ص۹۱)

زندگی تفسیر سه کلمه است:

خندیدن، بخشیدن، فراموش کردن

پس تا میتوانی

بخند، ببخش، فراموش کن